Allemaal leuks in december

December staat natuurlijk al bekend als feestmaand, maar voor mij lijkt het wel helemaal raak dit jaar.

Het begon met een flinke uitdaging. Of ik een kaart wilde maken, een uitnodiging voor een verjaardag, maar wel een kaart met een heel verhaal aan tekst. De bedenker heeft het hele leven uitgedokterd in cijfers; zoveel dagen geleefd, zoveel dagen samen, zoveel mooie en minder mooie momenten. Een verhaal wat de aandacht verdient, maar niet moest overkomen als lap tekst, want ja... op een uitnodiging ga je geen groot verhaal lezen.
Opdracht geslaagd! Het is een klein boekje geworden op kaartformaat waarin op elke bladzij een cijfer en zijn verhaal centraal staat.

Ondertussen kwam mijn vriendin Martine (van tinus-fotografie) blij en enthousiast vertellen dat het haar ein-de-lijk gelukt was een studio te vinden! En wat voor een! Midden in het dorp, een mooie ruimte boven 'De Oude Bieb' (een legende, nu al! In 'De Oude Bieb' kun je koffie en iets lekkers krijgen in een ruimte vol tweedehands spullen, die daar ook nog eens gewoon verkocht worden. Net Oma's huiskamer, en bevalt de bank waar je op zit, dan kun je hem ook nog kopen!)

En toen ze uitgerateld was over 'hoe leuk!' en 'zo mooi!' en alle plannen die ze had met de ruimte vertelde ze over haar 'plankjes'.
In haar studio wil ze niet alleen haar shoots nemen, workshops geven, maar ook de ruimte bieden aan creatieve vriendinnen om hun werk te showen.

Of ik dat ook wilde...

Uhm... JA!!! Tuurlijk!

Dus twee dagen later kwam ik met een tas vol gebouwde kaarten en mijn boeken aan en stalde het vol trots neer op 'mijn' plank. Martine kwam naast me staan en vroeg: "En hoe ga ik dit nu voor jou verkopen als mensen het willen hebben?"
Ik geloof dat ik haar twee minuten verbaasd heb staan aankijken.
"Verkopen?!"
Dus na nog een paar dagen hard werken ligt mijn plank vol met gebouwde kaarten en boeken, maar nu vergezeld met een map vol bouwkaarten en uitleg.
Vol trots kan ik zeggen dat ik al twee opdrachtjes binnen heb om kaarten aan te passen (Ja, dat kan sinds kort ook!) en een kaart heb verkocht!
En ik weet niet wie er harder stond te genieten bij de opening, Martine of ik! (Ben zó trots en blij voor je, meid!)

P.S.: Moraal van dit verhaal: Ga eens voor een kopje koffie naar 'De Oude Bieb' en wil je weten wat voor moois Martine met een camera weet te vangen. Kijk dan eens rond op tinus-fotografie.nl, ook te vinden op Facebook!

En december is nog niet voorbij! Na de Kerstdagen staat er een workshop op de planning! Ik mag dan, heel gezellig bij de Bruna in Zeewolde, aan een groep kinderen uitleggen wat 'knipkunst' is en hoe ik dat gebruik in mijn illustraties. Natuurlijk gaan we dan zelf ook wat knutselen!
Ik heb er helemaal zin in, dus daar ga je vast nog wel wat over horen!

In de hoop dat december voor jou net zo'n leuke maand is, wens ik je geweldig gezellige Kerstdagen en alvast allemaal mooie en sprankelende dromen voor het nieuwe jaar!

Ik kan het nog! Crea-Bea maakt Kerstbeest.

Na lange radiostilte kan ik vol trots vertellen dat ik het nog steeds kan! Crea-Bea zijn, bedoel ik.

Een longontsteking bleek een virus, dagje in het ziekenhuis, uitzieken, je beter voelen en meteen weer geveld worden door de staart van het virus... Ik ben redelijk onder de pannen geweest. Ondertussen heb ik niet stil gezeten, hoor! Ik heb genoeg gedaan en gemaakt en veel gerust, maar dat vertel ik later allemaal nog wel!

Nu kan ik volmondig zeggen dat ik er weer ben. En hoe! Manlief heeft mijn site www.bouwkaarten.com op de schop genomen. Hij ziet er nu gelikter uit dan ooit! Er staat een workshop op de planning én ik mag mijn spullen tonen en verkopen in de studio van mijn vriendin Martine! Veel leuk en goed nieuws dus. Ik sta ondertussen ook weer te springen op te schrijven, bouwen en showen. Dus voorlopig zal er weer het een en ander gebeuren op www.rona.nu!

Eerst iets over mijn Kerstbeest...

Zaterdagmiddag komt mijn mannetje thuis met de mededeling dat er een Kersttoernooi wordt georganiseerd vanuit zijn badmintonclub. Of ik 'even' een rendierpak in elkaar wilde zetten...
Voor dinsdag!

Ik ben zondag de kast eens ingedoken, vond een rendiergewei in de zak met Kerstspullen, een oud laken en een handdoek en dacht: "Nou, daar moet toch wel iets van te bouwen zijn?"










Naast het afmaken van een kaartje voor mijn ouders ben ik zondag
en maandag druk geweest met naald, draad, stof, verf en vulling en dit
is het resultaat...







Zie hier 'Mijn Vrolijk Kerstbeest'!
Hij kan nog kwispelen ook! ;)

Fijn om terug te zijn!
Hopelijk zie ik jullie snel op www.rona.nu en bouwkaarten.com

Even een beetje stil op mijn blog...

Het begon met een hoestje, beetje keelpijn en een kleine verkoudheid. "Griepje!", dacht ik nog. Meestal weet ik ze aardig te ontwijken. Door mijn hartproblemen is mij vanuit het ziekenhuis goed op het hart (ha, ha!) gedrukt goed voor mezelf te zorgen; voldoende beweging om je conditie op peil te houden, voldoende groente en fruit en extra vitamines elke dag. En ik moet zeggen; ik doe 't redelijk goed! De laatste keer dat ik echt ziek ben geweest kan ik me eigenlijk niet herinneren... Tot nu dan! Maar, hè... Ben ook eigenlijk best wel druk geweest de laatste tijd! (Lees: Ik ben best wel flink over mijn grenzen gegaan met allerlei leuke wil en moetdingetjes) Blijkbaar wreekt zich dat.

'Fina', geschreven door Martina Sahler, illustraties van mij!

En toen kwam het tweede boek. "Fina", over een dochter van een arme smokkelaar die haar aan alles en iedereen wil uithuwelijken, die stiekem bij het raam van de plaatselijke school probeert op te pikken wat ze binnen leren, die verliefd wordt op haar sterrenprins, de rijkste jongen uit het dorp... En voor haar mocht ik ook een 'gezichtje' maken.

Ik kon het dan ook niet laten om de kleine pittige Fina uit te beelden als stiekeme toehoorder onder het raam van school...

Jarig! En het allermooiste cadeautje...

Veertig... Gisteren ben ik veertig geworden! Groot feest op komst, maar het mooiste cadeautje heb ik binnen!

Het állermooiste cadeautje kreeg ik 10 jaar geleden! Precies de dag voor mijn dertigste verjaardag deed ik een zwangerschapstest (test nummer zoveel... Ik wilde zó graag!!!) en ja hoor! Twee streepjes! Ineens was het helemaal niet erg meer om dertig te worden en kwam mijn grootste wens uit! Mijn verjaardagsfeest heb ik dronken van geluk gevierd...

En nu werd ik veertig. Weer een mijlpaal (al voel je er niets van, hoor!) En weer werd ik verrast met het allermooiste cadeautje! En dat terwijl ik niets verwacht head, mijn cadeautje had ik een aantal weken eerder al in ontvangst mogen nemen; een mooie Apple MacBook!

Net wakker en meteen sprongen mijn twee mannen in bed. Eerst met een mooie tekening van Sem, daarna met de mededeling dat een klein cadeautje mislukt was... Nu hadden ze niets voor me...

Tot Wim de Ipad op mijn schoot neerlegde, klikte op 'Machogamer' (de filmpjes van Sem op YouTube)   en dit aan klikte:

Ben zwaar ontroerd...

Links/rechts...

Zoals je vast wel gemerkt hebt in voorafgaande blogjes is politiek een belangrijk ding in ons gezin. Of beter gezegd: Wim heeft een duidelijke mening over politieke partijen en achtergronden en vindt dat niet erg om met ons te delen... Hoewel het soms een beetje ver gaat.

Tijdens één van de fietslessen voor Sem hoor je Wim steeds roepen: "Links! SP!!! Nu naar rechts, de góede kant op! VVD!!!" En dat niet één keer, maar bij élke bocht! (Zie je het al voor je; mij met rollende ogen en een diepe zucht achter de mannen aan komen trappen...)
Of dat er een mannetje van 5 tijdens de intocht van Sinterklaas een poster met de tomaat van de SP ziet hangen. Stopt, met zijn handjes in z'n zij een preek tegen Opa begint. Over hoe slecht die partij wel niet is! Dat ze nóóit in de regering mogen komen! Omdat ze dan het hele land naar de knoppen brengen! 5 jaar, hè?!

Ik waarschuw Wim wel eens dat dit nog wel eens tegen hem kan keren. Zo'n duidelijk standpunt kan over een paar jaar best eens tegen je keren. Tijdens de pubertijd is het heel normaal dat je kind zich dubbel en dwars af gaat zetten tegen de ouderlijke macht en denkwijze. Ik zie het al gebeuren dat zoonlief thuis komt vertellen dat hij zijn rode potlood heeft gebruikt om de SP aan de macht te krijgen...Ik moet er nu al om lachen, maar volgens Wim gebeurt dat niet! Nou...

Maar nu is ons mannetje 9 jaar...
Begint (knap) mondig te worden...
(Mama kan op dit front niet wáchten op de pubertijd! Debat aan tafel!!! Kan nog wel eens lastig worden voor zijn papa! Hi hi!)
En zo...

Zitten we lekker buiten te eten. Met z'n drieën aan tafel. Sem in het midden.
En ik weet niet wat die man van mij heeft, maar werkelijk alles valt van zijn vork... Z'n broek en shirt al onder de vlekken, als er weer het een en ander van zijn bestek afrolt. (En nee; het ligt níet aan mijn kookkunst!)
"Man! Nog even en ik ga je hierbij helpen! Gooi ik wel een tomaat naar je hoofd! Hoef je 'm niet zelf te laten vallen!" zeg ik half lachend.
"Een tomaat?!" zegt Wim, "Ik ben niet van de SP!"
Op dat moment doet zoonlief een duit in het zakje. Hij kijkt op, draait zijn hoofd naar Wim. Kijkt eens goed en zegt: "Je zit anders wel links..."

Man stil...

(Oh... kan niet wachten tot hij nóg iets groter wordt!!!)

'Lizzy', geschreven door Helen Abele, geïllustreerd door mij!

Daar ligt ze dan! In iedere boekenwinkel, tussen alle andere (met bloed, zweet en tranen geschreven, gedrukte en geïllustreerde) boeken... 'Mijn' meisje Lizzy!

Iedere keer als ik haar zie voel ik me trots tot in mijn botten. Ik heb een 'gezichtje' mogen geven aan een boek! Een meisje mogen creëren die past in het verhaal en vorm geeft aan de fantasieën van de lezers.

Lizzy...

Op leestafel.info wordt Lizzy mooi beschreven:

Dublin, 1896

Lizzy (15) een aantrekkelijk, intelligent meisje komt oorspronkelijk uit het Ierse vissersdorpje Claddagh en werkt nu als kok en dienstmeisje bij professor Puddlewick, de bibliothecaris van het Trinity College in Dublin. Het rode bakstenen huis waar ze werkt behoort tot een van de oudere gebouwen van het College. Naast de professor wonen er ook nog zijn drie zoons die vernoemd zijn naar de moedigste Trojaanse helden Hektor, Aeneas en Paris. Hun moeder is overleden. Lizzy, die overigens uitstekend kan koken wordt op handen gedragen en behandeld als lid van de familie wat vrij uniek is voor een dienstmeisje. Sinds de professor haar betrapte op het lezen van een geschiedenisboek begon hij haar ook te onderwijzen. Bij aanvang van het boek is Lizzy de Ilias van Homerus aan het lezen.
De achttienjarige Hektor is de oudste en studeert medicijnen. Paris (15) is de jongste en krijgt privéles van zijn vader en Aeneas heeft het toelatingsexamen voor zijn kandidaatsstudie gehaald.

Lizzy is bevriend met Mary Dempsey de dochter van de provoost, de universiteitsdirecteur. Natuurlijk mogen ze vanwege het standverschil helemaal niet met elkaar omgaan maar daar trekken de meiden zich niets van aan. Mary is heftig verliefd op de zestienjarige Paris Puddlewick maar haar vader ziet in de afschuwelijke Lord Bouring de ideale echtgenoot voor zijn dochter.
En dan komt de dag dat de provoost eist dat Hektor het evangelie van Johannes uit het middeleeuwse Book of Kells kopieert. Daarin staan prachtige gekleurde afbeeldingen en de tekstpagina's zijn eveneens schitterend versierd. Koningin Victoria komt namelijk over acht weken het college met een bezoek vereren en het lijkt de provoost wel een mooi cadeau voor haar. Zijn zoon John, de grootste klierige klungel die er is, moet Hektor helpen. Voor de arme Hektor is dit een ramp, hij zit vlak voor zijn examens en het kopiëren is een enorme klus. Maar als hij weigert zet hij zijn vaders baan op het spel dus er is weinig keus. De zoals altijd doortastende Lizzy weet wel een oplossing, ze zullen met zijn allen die klus gaan klaren! Maar of dat lukt? John laat zich niet zomaar aan de kant zetten en ze hebben wel érg weinig tijd.

Ondertussen ontstaan er allerlei verwikkelingen rond Mary die steeds meer in een hoek gedreven wordt. Zal zij zich toch met die dikke lelijke Lord Bounding moeten gaan verloven? En hoe kan Lizzy meehelpen met het kopiëren, zij is 'maar' het dienstmeisje, die mag toch niet werken aan een cadeau voor de koningin, ondanks dat ze heel handig is. En wie zijn er allemaal verliefd op Lizzy? Ze heeft drie Claddagh ringen  gevonden nadat zij het verhaal over deze ring verteld had, een van zilver, een van geel goud en een van rood goud, maar van wie? Zijn ze wel voor haar bestemd? Is er ook een ring bij van degene waar Lizzy steeds meer om gaat geven? Allemaal vragen waarop in het boek antwoord gegeven wordt. 

Het is een heerlijk historisch getint verhaal met allerlei verwikkelingen waardoor alles steeds anders loopt dan je verwacht. De taal is vlot maar toch waan je je in het negentiende-eeuwse Dublin. Grappig is dat de opkomst van de elektriciteit en dat de eerste fiets en stofzuiger besproken worden. Die waren toen natuurlijk alleen nog maar te koop voor de heel rijke mensen. Lizzy is een aardige, vlotte, doortastende meid die niet op haar mondje gevallen is. Achterin het boek staan enkele zeer smakelijke recepten voor een romantisch diner. 

Naast 'mijn' Lizzy op de voorkant mocht ik ook een mooie header maken voor bij de hoofdstukken. Natuurlijk heb ik daar de Claddaghring en de drie liefdes in verwerkt.

Wil je hem lezen? Je kunt hem ook bij mij bestellen!

Mijn stoute schoentjes...

Stoute schoenen?! Ik heb ze... maar de keren dat ik ze ook echt gebruik zijn zeldzaam. Misschien met een reden, want het zijn ook mijn geluksschoenen!

De eerste keer dat ik ze aantrok heb ik er mijn man mee 'gewonnen'. (In het kort: We kenden elkaar al langer, hij was een goede vriend van mijn zwager. Wim zou meegaan om carnaval te vieren in het zuiden van het land. Een paar dagen voor we weg zouden gaan kwamen we elkaar tegen en vertelde hij dat hij geen vrij had kunnen krijgen. Blijkbaar was het zó belangrijk dat hij wél mee moest dat ik daar ter plekke zijn telefoon heb gevraagd, het nummer van zijn baas heb opgezocht (om 10 uur 's avonds... midden in de kroeg!) en de man op heb gebeld met de mededeling dat mijn carnaval lang niet zo leuk zou worden als verwacht... Met als resultaat dat de baas Wim toch een halve dag vrij gaf! En ik twee dagen later al kussend begon aan iets wat nu al 12 1/2 jaar duurt! Dat was wel een stout schoentje waard, toch?)

De tweede keer is nog niet zo lang geleden...
Na mijn hartoperatie en mijn poging tot herstel lag voor mijn gevoel mijn hele toekomst in duigen. Met de conclusie "gerepareerd aan de hartklep, maar wel hartfalen..." had ik geen vooruitzicht meer op werk, mijn idyllische beeld van 'mama', 'vrouw' en 'vriendin' zijn klopte voor geen kant met het plaatje wat er nu voor ons lag.
Het ene moment voel je je nog 'Rona' en daarna was ik 'niets...'

Politicusje

Zit je dan, heerlijk een boterhammetje weg te snoepen met een kletsend mannetje tegenover me aan tafel. Ik luister naar zijn gebabbel en hum er vriendelijk op los.
Reden van mijn gehum?
Meestal gaan zijn gespreksonderwerpen over een of andere race, computerspelletje of zijn nieuwste overwinning in een zelfbedachte oorlog of spel. Nou niet echt mamamateriaal...
Genietend van de laatste scoremelding van het spelletje 'Gallaxy Life' ("Goed gedaan, Sem! Knap hoor!) is het ineens even stil...

"Mama, wat vind jij er nou van? Rutte beloofde belastingverlaging en nou heeft hij hem ineens verhoogd! Da's toch niet eerlijk?!"
(Ehhh, Hugh?! Sorry hoor, mijn hersens moeten even een sprongetje maken... Was jij niet mijn zoon van nét negen die het net had over de marsmannetjes in 'Gallaxy Life'!?)

Rekenwonder...

Ik berg net de laatste spullen van de afwas op als Sem ineens zegt: "Ik geloof dat ik het snap, mam."
Ik kijk om en zie mijn mannetje aan de caravantafel zitten. Twee ellebogen op tafel, zijn hoofd rust op zijn handen, voor zich het spel 'monopoly' wat hij in z'n eentje in vier verschillende teams aan het spelen is.
"Wat snap je?"
"Ik snap hoe het werkt met de procenten!"
Nu weet ik dat Sem erg makkelijk is met cijfers (en dat heeft hij niet van mij!) maar procenten... Dat komt toch pas in groep 7 aan de orde?!

Illustratie 'Doot... zielug, he?'

Nee... Ik ben niet morbide. Ben niet bezig met zielige dingen, maar soms spookt er nou wel eens wat door je hoofd wat er maar op één manier uit kan: door te tekenen!

Oorzaak? Een opmerking van m'n vader (dat ik vroeger, als klein meisje, iedereen voor me aan het werk wist te zetten en zelf de supervisie wel hield. Blijkbaar zat (en zit!) het juffen er gewoon in bij mij!) in combinatie met een wandeling met Man en Hond B. We kwamen langs een boom waaronder een heuveltje lag, waarop een, met touwtjes gebonden, scheef kruisje stond. Er om heen lagen briefjes en bloemetjes. Een begraven vogeltje? Ik weet het niet... Maar het deed me zó denken aan mijn eigen kindertijd.

Het 'spannende' bosje vlak bij ons huis, waar onder een boom en een hulststruik een holletje was ontstaan. Als kind paste je er net met z'n tweeën in, maar was zó donker dat het ook een beetje eng werd. We verzonnen daar van alles aan verhalen en fantasieën, maar soms leken die levensecht... Dus heb ik, samen met m'n zusje of vriendje Mark, na flink geritsel te hebben gehoord, een bord geplaatst met de tekst: "PAS OP! RATEN!!!" Tot grote hilariteit van mijn vader....

En mijn eerste hamster.
Kruimel was de naam (Ja, inderdaad! Ook ik keek naar Nils Holgerson...) en hij was lief en gevlekt en had het heel goed en heel slecht bij ons... Het beestje werd geknuffeld en geaaid, maar is ook eens van mijn hoofd gevallen (hersenschudding...), 'vertroeteld' door mijn gehandicapte zus (tenminste... als je insmeren met zinkzalf, oppakken aan één pootje, verstoppen tussen een stapel gordijnen en laten ontsnappen zodat hij drie dagen, zonder eten en drinken, tussen onze vloer en het plafond van mijn ouders slaapkamer nou vertroetelen vindt?! Moet er eigenlijk wel bij vertellen dat mijn moeder die drie dagen geen oog dicht heeft gedaan; zij is als de dood voor muizen! En loslopende hamsters stonden op een goede tweede plek!)

En toen...
Lag hij ineens koud en stijf in zijn hokje...
Dikke tranen, groot verdriet en tijd voor een begrafenis.
Dus met groot ceremonieel werd er een doekje gezocht, beestje werd op een dienblad naar buiten gedragen en zusje Daan moest van mij een gat graven. (Tja! Het was toch zeker míjn hamster?! Dus ik was te druk met mijn grote verdriet, mijn tranen, en het regelen van een sfeervolle begrafenis?!)

Ik zie ons nog zo staan! Daan met de schep bikkelend in het harde zand. Marijke (mijn autistische zusje) met haar tutteldoek alles stilletjes bekijkend, Mijn kleine kleuterbroertje met grote ogen en een handje van Marijke vast er naast...
Druk bezig met mijn belangrijkste taak hield ik alles in de gaten. Tot ik tussen mijn dikke tranen door toch écht iets zag bewegen! Eén van de snorharen van mijn dóde hamster bewoog!!!
Half gillend vlogen alle vier de kinderen dus de huiskamer weer in! "Hij dóet 't nog!"
Bleek dat arme beestje gewoon een winterslaap te houden!!!

Mijn vader heeft hem 'ontdooid' met de föhn... en daarna kreeg hij maar een warmer plekje in huis!
(Toch vraag ik me wel eens af hoeveel hamsters er in de wereld levend begraven zijn...)

En dat zat dus in mijn hoofd...
En dat moest er uit.
Heb je wel eens!
Hoop op nog veel meer van die momentjes!

Kleine mannetjes worden groot...

Heerlijk is dat toch; vakantie vieren met mijn mannetje! Elk jaar nemen Sem en ik even de tijd om met zijn tweeën op vakantie te gaan. Grote man en hond blijven thuis om hard te werken (nou ja, volgens mij genieten zij beiden ook van de rust in huize Postma!) en wij werken hard aan ons 'zen'-gevoel op de camping. (Bijkomende reden is dat manlief nooit zijn 'zen' zou kúnnen vinden op de camping; Wim wordt al ziek bij de gedachte er langer te moeten blijven dat een uurtje of twee... Zijn redenatie: "Ik ga toch niet voor mijn lol in een vluchtelingenkamp zitten?!")

Voor Sem en mij is het geen probleem! Niets hoeven en de hele dag rondlopen in zwembroek of onderbroek (Sem dan, hè?!) is toch geweldig voor je ontspanning? Geef ons een boekje, wat knutsel-, of speelspul en wij vermaken ons prima! Vaak ook één van de geweldige ingrediënten voor het opkrikken van het knuffelgehalte!

Tja, want dat verandert wel ernstig als je jongetje groter wordt... Knuffelen. (Je hoort me nu al vol weemoed zuchten.) Ik was al niet gezegend met het grootste knuffelaapje aller tijden, maar de laatste maanden is het huilen met de pet op. Hij voelt zich 'groot' en vind dat geknuf en gekus maar gedoe! Om zijn genegenheid te tonen geeft hij liever een klap op je kont, of een duw, geeft hij een kattenkopje, of noemt me 'kip!'
Tja... Hij is best gek met me hoor! Dat weet ik zeker.

Op de camping leven we in een andere wereld. Slapen samen in één bed. En dat merk je! De eerste dagen loopt alles stroef. Ik moet mijn draai vinden en ben op zoek waar alles, (inclusief ikzelf) hoort, past en ligt. Sem is moe en moet zichzelf zwaar overschakelen van de 'ik-MOET-nog-vanalles-maar-vind-niks-meer-leuk-stand' naar standje 'VAKANTIE!!!', maar áls die schakel eenmaal gevonden is! Van regelmatig samen een uurtje in bed slapen en lezen, buiten éventjes tegen je aanhangen, onderweg tóch even je hand vasthouden, 's avond de vraag of ik nog een poosje voor kom lezen en meteen daarna met zielige oogjes smeken of ik dan ook meteen met hem naar bed ga, want "Dat is zó gezellig, Mam!" (en dan die grijns als ik theatraal zucht, opsta en me omkleed om tussen de lakens te kruipen). Het lekkerste momentje is dan dat dat half slaperige, naar natte-jonge-hondjes-luchtje-ruikende en klamwarme lijfje bijna in je kruipt... Zo genoegelijk!

Het mooiste momentje op de camping was toch wel tijdens die ene regenachtige dag. We hebben het samen gepresteerd (ja, echt!) om tot half vijf 's middags in bed te blijven liggen... En toen móest ik er jammergenoeg wel uit! Want Manlief / Vader zou al snel op de stoep staan om bij ons te eten en er lag niets meer in de kasten... Later hebben we het goedgemaakt, hoor! Na de maaltijd zijn we gedrieend in bed gekropen om het twééde deel van 'Narnia' te kijken.
Maar goed... Ik had het over 'het mooiste momentje'. Die was tijdens de film 'Narnia' (nu het láátste deel), waar op het eind een jongetje afscheid moet nemen van zijn grote vriend; de muis Rippertjiep, wat bij Sem normaal zorgt voor hevige tranen en heel dicht tegen je aan willen zitten.
Nu ging het tóch een beetje anders...

Het was heel stil naast me tijdens dit stukje film. Vanuit mijn ooghoeken hield ik hem een beetje in de gaten en zag dat hij, heel stilletjes, af en toe een traan uit zijn ogen wreef.
"Vind je het een beetje zielig, vent?", vroeg ik (in de stille hoop/veronderstelling dat hij dan wel zou breken en lekker tegen me aan zou komen liggen, kon ik mijn overvloedige moedergevoelens even kwijt!)
Maar, nee...
Op stoere toon, maar met een beetje geknepen stemmetje zei hij: "Nee hoor, Mam. Er zit gewoon wat ik mijn oog..."

Ik lag er naast. Met een grote grijns. Soms is het namelijk héél erg leuk om je mannetje groot te zien worden!

Bouwkaartje: "Dag Meester!" en "Dag juf!"

Einde van het jaar. Het is zover! Na een lang jaar ploeteren, leren, buffelen, motiveren en stimuleren...  (Ik moet heel eerlijk zeggen dat ik dit uit oogpunt van zowel ouder/moeder, kindlief én de docenten praat!)

Bouwkaartje: 'Ik zou zo graag een knuffel geven..."

Een klein berichtje met grote waarde....
Voor als je te ver weg woont om even je armen om iemand heen te slaan, een aai over de bol te geven of een kusje op de kruin...
Omdat je weet dat een gebaar soms veel meer zegt dan 1000 woorden...
Gewoon...
Omdat je het liefst, nu, meteen, nou een knuffel wilt geven en het even niet kan...

Geen probleem!
Want daarvoor is dit kaartje!

Illustratie: Lusselotje

Af en toe geef je jezelf een uitdaging. Een opdracht om je tanden in vast te bijten en jezelf uit te dagen om iets anders te doen. In mijn crea-tekenwereld ben ik meestal vrij realistisch in het vormgeven van mijn figuurtjes. Oké... Mijn oogjes zijn meestal groot, of het hele hoofd, maar het zijn wel echte menselijke figuren die matchen met de realiteit.

Als ik om me heen kijk kan ik ook heel enthousiast worden van de striptekenstijl. Vroeger was ik helemaal laaiend gek van "Elfquest"! Echt schitterend vond (en stiekem vind) ik dat! Niet eens zo om de verhalen, maar nog meer om de figuurtjes en de fantasie! Vooral de grotere platen vol details heb ik echt bewonderend bestudeerd! Maar ook de (schijnbaar) simpel getekende wereld van 'Suske en Wiske' en de 'Donald Duck' verslond ik.... En er zijn ook heel wat van de basic getekende strips als 'Garfield' en 'Snoopy' door mijn ogen bekeken!
Ach... Als 't maar letters had en een verhaal vertelde, vond ik het al goed! Qua lezen dan, hé?!

Vandaar de uitdaging...
"Maak nu eens een hoofdpersoontje die wat weg heeft van een tekenfilm/stripfiguurtje!"

En dit is haar geworden:

Lusselotje

 

Een klein pittig dametje dat eigenlijk een levend lappenpopje is. Ze leeft in de borduurwereld en bestaat bijna geheel uit lapjes en draadjes. Ook verzamelt ze van alles. Ze trekt dan een lusje los en naait, haakt of breit er een verhaal van.

Wat vinden jullie van haar? En van de stijl natuurlijk?! Ik hoor het graag!!!!

Bouwkaart: Gefelicitaart!

Een aantal weken geleden had ik al een leuke kaart gemaakt voor een verjaardag uitnodiging. Nu zat er meteen een idee in mijn hoofd om dan ook een kaartje te maken als verjaardagskaart!
eh... Taart!
Of toch kaart?!

In ieder geval; het is een verjaardagsKaart geworden in de vorm van een verjaardagsTaart!

Bouwkaartje: Geheugensteuntje

Er is een ding wat ik soms erg vervelend vind aan het hebben van weinig energie. (Eerlijk?! Met buien zijn het er wel honderd, hoor! Maar vandaag gaat het over deze!) Weinig energie betekend dat ik er, naar eigen mening, soms 'weinig' kan zijn voor anderen. Tuurlijk kan ik bellen en praten, maar even de auto pakken en een fysieke schouder zijn voor een paar minuten is nou eenmaal wat lastiger voor mij...
Zo ook nu...

Lief vriendinnetje, zo verdrietig en zo vol angst.
Tegelijk zo sterk, krachtig en behulpzaam!
Zichzelf wegcijferend in een leven met zo weinig tijd.
Tijd voor toekomst, tijd voor jezelf en jouw gezin.
In mijn gedachten ben ik zo bij jou!
Wil ik je helpen, er zijn, je troosten en sterken...
Maar er is tijd tekort nu,
daarom voor jou:
Deze kaart...
Zodat je weet dat ik aan je denk!

Zo trots...

Wim komt naar me toe met een grote lach op zijn gezicht: "Ik ben uitgenodigd om een stuk te schrijven voor 'Medium'!" (Medium is een Engelstalige site waarop korte persoonlijke verhalen geplaatst worden, erg leuk om rond te neuzen en te lezen!) Je snapt het al: ik ben best trots op hem! Maar vertellen waar 'zijn verhaal' over zou gaan, wil hij niet.

Van de week vraagt hij mij 'zijn verhaal' te lezen. Het is af....
Ik ga achter zijn computer zitten,  onbevangen en vol verwachting een Engelstalig verhaal voorgeschoteld te krijgen over strategieën, marketing en de IT-wereld. Wim kennende...

Nou! Dat heeft hij geweten! Ik ben geroerd... Diep geroerd! Stromend water (over mijn wangen, wel teverstaan!), brok in m'n keel en een gevoel alsof mijn hart uit elkaar kan klappen van trots. Het is 'zijn verhaal', maar ook óns verhaal.

Om het verhaal te lezen; klik op de onderstaande link!

                                     https://medium.com/this-happened-to-me/d304bdcea32

De dagen erna merk ik dat het 'leeft' in mijn hoofd. Ik ben bezig met die tijd en besef ineens met volle kracht hoe bijzonder ons leven is tot nu toe... Hoe alle puzzelstukjes zo goed in elkaar passen, alsof het zo georkestreerd is. Hoe wij als puzzelstukjes ons zo in elkaar gevonden hebben, soms botsend en soms bijna kwijtgeraakt. Hoe goed wij matchen en samen steeds sterker worden!

Het is niet makkelijk (geweest), niet voor mij, maar zeker niet voor ons. Een vriend van ons sprak pas: "Degene met de handicap of ziekte lijdt er aan, degene die er naast leeft lijdt mee..." en dat is een waarheid als een koe!
Samenleven met iemand die niet gezond is trekt een zware wissel op alles; van het gezinsleven en een sociaal leven, begrip binnen en buiten je relatie, je eigenwaarde, je huishouden, (toekomst)plannen en zelfs je liefde voor je partner.

Daarom ben ik zó trots op ons! Dat we samen hebben gestreden voor het zoeken en vinden van evenwicht in ons, in ons leven, in onze dagen, werk, liefde en (toekomst)plannen.
Ziek zijn is niet iets wat je uitkiest, maar wat je overkomt. En met mij ook de naaste om mij heen. Het gezin, familie en vrienden.
Hoe bijzonder is het dan ook dat ik nu, zes jaar na de operatie, vol trots terug kan kijken naar alle dingen die we 'verloren' hebben in de strijd, maar ook zeker en meer naar al die mooie dingen die we hebben 'gewonnen'!

En dan ben ik best een héél beetje trots op mezelf, maar vooral op ons!!!

Bouwkaart: uitnodiging! Kom je een taartje eten?

Leuk hoor... En heel lief, maar.... Zucht!

Ik zal je het even uitleggen: verleden week kwam er een kaartje door de bus om ons uit te nodigen voor een verjaardagsfeestje. Nogmaals; héél lief en zéker dat we komen, maar... Uit alle kaartjes of foto ideeën die er bestaan stuur je zoiets?! Een verschrikkelijk lelijk kaartje qua voorkant en op de achterkant een foute tekst waar je alleen je naam en tijdstip van het feestje moet invullen.
(Ps.: Persoon weet ervan en vind mij nu geen allemachtige trut dat ik dit zo plaats, hoor! Ze was het volmondig met me eens, maar had nogal last van tijdgebrek...)

Dacht meteen:
Dit kan ik beter!
Véél beter!!!

Dus, voor alle mensen die binnenkort een feestje willen geven en mensen uitnodigen, maar niet de tijd hebben om een leuk kaartje te maken of uit te zoeken...
Hier is uw oplossing!
Een bouwTaartje als uitnodiging.

Ga naar http://www.bouwkaarten.com/bouwkaarten.html en kijk bij 'jarig!'
Hier kun je de taart/kaart downloaden en daarna print je hem uit zo vaak als je maar wilt. (Eventueel via een printshop voor het mooiste resultaat!)

Voor mijn zoon heb ik ze ook gebruikt en heb er toen twee op één A4 gezet en geprint op 160 grams papier. Geweldig resultaat!

Mensen kwamen op zijn feestje zelfs binnen met een bouwkaartjestaart om hem om te ruilen voor een eetbare!!!
Ach, een echt stukje slagroomtaart is zeker wat lekkerder, maar het bouwtaartje blijft veel langer goed en leuk om naar te kijken, toch?!

Mannen....

Vanmorgen zat ik op het randje van mijn bed de garderobe van mijzelf te bekijken. De elke morgen terugkerende vraag: "Wat trek ik aan vandaag?" stelde mij voor een moeilijke keuze. Weersvoorspellingen geven aan dat het zonnig kán worden en de temperatuur ligt tussen de 17 en 24 graden...
Tja... Duidelijk dus. Rokje of korte broek kruisen met een winterjas.

Uiteindelijk zocht ik een witte lange rok uit en een zwart topje; met een vestje warm genoeg, rok omhoog als ik in het zonnetje ga zitten. Goed opgelost dacht ik zo!

Niet denkend aan mijn mannen vandaag...

Illustratie header voor 'Charlotte'...

Of beter gezegd:

Crea-Bea-Blij!!!

Vorige week kwam de vraag van uitgeverij Kok-Callenbach of ik bezig wilde gaan met de header -en 't liefst met een klein beetje héél veel haast, want dan kan het boek over 10 dagen naar de drukker én ligt hij deze zomer al in de winkels (of in jouw boekenkast, natuurlijk!)-
Túúrlijk wilde ik dat!

Oudjaarsdag voor mijn mannetje en een roze muur...

Het is bijna zover... Morgen wordt Sem al weer 9 jaar! (Ongelooflijk bijzonder, zwanger zijn, moeder worden en elk stapje meegroeien met je zoon!) En vandaag 'vieren' wij zijn oudjaarsdag. Samen de slingers ophangen, brownies bakken, taarten ophalen, ballonnen opblazen, enz. Een dagje vol drukte en allemaal herinneringen in mijn hoofd. Van zijn eerste glimlachje, 'wip-kippen' door de kamer, de eerste dag naar school (Hij met een smile en mama met dikke tranen...), zijn eerste liefde én nu zijn eerste verkering...

Heerlijk zo'n dagje!

Gelukkig heb ik van te voren al een hele lijst van doe-dingetjes afgewerkt, zodat ik me zelf vandaag niet al te druk hoef te maken (en morgen dus geen druppel energie over heb...) Waaronder het leuke project: de roze muur!

In onze gang hebben we één muur knalroze geschilderd. (Hé! Ja! In een 'mannenhuis' moet ook ergen een vrouwelijk statement gemaakt worden, toch!!) En het leuke is dat we dat gedaan hebben met schoolbordenverf (Ja, dat bestaat!) en ik, of een ander, me er regelmatig op uitleef.

Receptjes, tekeningen van Sem, een pakkende tekst, boodschappenlijstjes, en het liefst een mooie passende tekening bij wat er leeft in huis!
Groot succes bij ons en iedereen die binnenstapt (en ook regelmatig een krijtje ter handen neemt...)


Dus...
Tip voor ieder die dit leest:
Heb je nog een muurtje over, of de binnenkant van de wc-deur, succes verzekerd!


Nu hoog tijd om mijn huis verder te versieren. Morgen hard genieten van Sem zijn grote feest en daarna weer hard aan het werk...
Spreek jullie later!

Met trots presenteer ik: bouwkaarten.com

Na lang nadenken, uitproberen, uitzoeken, bijwerken en schaven...
Met bloed, zweet, hartkloppingen en zelfs wat nattige ogen...
(Moet ik er wel heel eerlijk bij vermelden dat 90% van het bovenstaande niet mijzelf beschrijft, maar het harde werk van mijn verschrikkelijk lieve man Wim... Zonder jou was dit niet gelukt! Moeahh! Dikke zoen!!!)

En nu...
is hij af!
Mijn eigen site, speciaal voor alle mooie kaarten die ik heb gemaakt en wil delen met de wereld.

Nieuwsgierig?!

Kom snel kijken op bouwkaarten.com

http://www.bouwkaarten.com/index.html

Enne... Ik ben natuurlijk erg benieuwd wat je ervan vindt!

Met mijn voeten in het heden en mijn blik genietend van de toekomst...

Klinkt wel een beetje poëtisch, maar het vertelt precies hoe ik me voel!

Met Moederdag kreeg ik geweldige cadeautjes! Een schilderij van Sem en een zelfgemaakt gedicht. Daar zat ik dan in bed. Een trots moederhart en een brok in de keel... (Al kan ik nog steeds niet zeggen of de tranen kwamen van het lachen, de ontroering over dat hij me toch wel heel lief vind of juist vanwege een aantal confronterende zinnetjes over mijn moe zijn...)

"Lieve Mama,
Je bent lief,
maar je bent ook mijn hartendief.
Je ligt vaak op de bank,

je bent ook best wel slank.
Je leest vaak een boek,
maar je krijgt niet zo veel bezoek.
Je kan goed breie,
maar je gaat niet zo vaak kleie.
Er is af en toe gedoe,
je bent best snel moe.
Je bent een goeie kok,
maar je bakt geen bok.
liefs Sem"

Daarna kreeg ik als cadeautje van mijn mannen samen de laptop op schoot. Brok nummer twee: Wim heeft , deels samen met Sem, een opzet gemaakt voor een site. Een site voor mijn creatieve uitspattingen, illustraties en bouwkaarten. Wat een super cadeau!

Bouwkaartje: 'Zere arm... Au! Kusje er op?!'

Het is brekebeentjestijd in mijn omgeving... Een telefoontje van mijn zus laat ons weten dat haar oudste dochterlief op een verkeerde manier een speeltoestel heeft verlaten. Ik begrijp uit het verhaal dat het eruit gaan nog wel ging, maar het landen ietsje minder is bevallen; haar pols lag in een nogal vreemde hoek en werd door Dokter Mama beschreven als een 'zwanenhals van de wastafel...' (wat ik wel beeldend genoeg vond!)  Rest er niets anders dan dokter/ziekenhuis/foto's/onder narcose laten zetten en is nu is onze stoere, dappere Nele versierd met een mooie laag gips. (Al heeft onze kleine prinses wel met pruillip aangegeven dat ze die witte niet mooi genoeg vind... Ze wil roze!)

Nou Nele, deze is voor jou!
(En voor alle anderen die ook de pech hebben om met een zere arm te moeten rondlopen!)

Bouwkaartje: 'Je bent zwanger. Net!'

Het is alweer een aantal weken geleden. De telefoon gaat. Wim pakt op en krijgt een vriendin van ons aan de lijn. Ik zit naast de telefoon, maar kan meteen horen dat er een hele berg aan emoties door de verbinding heen pulseert.... Zwanger! Nog maar net... Spannend! Leuk! Fijn! Maar ook een spoortje paniek. Zo snel! Was eigenlijk nog niet helemaal de bedoeling en wat moet er allemaal wel niet geregeld worden...
Ik heb zelf al een indianendansje in de kamer achter de rug (van alle mensen die ik ken gun ik het hen beiden zo ontzettend!!!) en terwijl ik meeluister op afstand, grijp ik papier en potloden. Hier moet wat mee gedaan worden! Binnen een paar potloodstrepen staat er een dame op papier. Een dame in verwondering met een hand op haar buik. Er woont een mensje onder haar hart en ze weet het nog maar net....

Ik denk terug aan het moment dat ik mijn zwangerschapstest deed...

Bouwkaartje 'Moederdag'

Zondag 12 mei is het weer zover... Vertroeteldag voor alle mama's van het land! En dit jaar speciaal voor de mijne:

Maar als je jouw moeder nu ook wil verrassen met een lief kaartje...

Bouwkaartje "Au! Zeer been!"

Het is brekebeentjestijd... Zusjelief ligt in het ziekenhuis met (weer) een gebroken heup. (Zeer lang en zielig verhaal, maar gelukkig gaat 't allemaal ietsje beter) En een vriendin was ietsje te enthousiast met sporten... Nu met een dikke knie, gescheurde kruisband, krukken en revalidatie in het vooruitzicht.
Zielig...

Tja... En wat kan ik dan doen?! Op visite met troostvoer (chocolade en snoep!) én kaarten maken!
Hier is hij voor de dames:

En als jij nou ook een brekebeentje kent die je met zo'n kaart wil verrassen...
Zo werkt het:

Klaar!

Geef een bult frustratie, een patroon wat je kunt volgen, 2 haaknaalden (eentje is al stuk...) en 35 bollen witte wol. Vier weken botvieren en dit is het resultaat!

Een dik, warm, wollig sprei om me lekker warm te houden als mijn eigen lijf het even niet kan.

Dan maar aan het haken!

Je zult er maar last van hebben... De lentekriebels in je hoofd! Zo'n zin om aan het werk te gaan; kaarten maken en illustraties! De tuin en allemaal nieuwe kruidenplantjes! Honderd en één tasjes! (kijk maar uit! Ik wordt vast de nieuwste 'Tasjeslief!") Opruimwoede!

Oké... Reality kicks in.

Want behalve een hoofd wat heel veel heel graag zou willen, heb ik ook een lijf wat momenteel eigenlijk zo goed als zeer weinig kan. Ik lig halve dagen in bed/ op de bank. Zodra ik wat ga doen wordt ik aan alle kanten teruggefloten. Is niet erg. Hoort bij het ziektebeeld. Hoort bij de tijd van het jaar.
Lastig is het wel.
Ben het lezen zat. De bank en bed zijn niet leuk meer. Het moe zijn zó moe.
Wil wat dóén!

Dus...

Koop je wol. Heel veel wol! En een haaknaald.

Bouwkaart: Hoera! Zwanger!

Met al de zonnige lentekriebels buiten (al werkt het temeratuurtje nog niet mee, jammergenoeg...) hoog tijd voor een nieuwe bouwkaart! De 'Hoera! Zwanger!' kaart die je, net als de eerdere kaarten, zelf kunt bouwen en opsturen, of het bouwen gewoon overlaat aan de toekomstige ouder!

Om dit kaartje zelf op te sturen moet je het volgende doen: Eerst klik je op de foto en sla je hem op

Ik kan wel een paar steentjes gebruiken...

Het is weer zo ver... Normaal voor de tijd van het jaar, al een aantal weken dat ik 'm aan voel komen (maar het zó héél hard NIET wil weten...) en alle medicijnen ten spijt: daar is ie dan: dé dip!

Niet dat ik te klagen heb, het laatste half jaar gaat eigenlijk best wel goed. Meestal heb ik een aantal keren per jaar een dip te pakken, nu waren het een aantal keren kleine dipjes. Goed te behappen dus bij wat ik gewend ben.
Dat wil niet zeggen dat ik hem sta te verwelkomen... Stiekem had ik met mezelf afgsproken dat de koning der dippen op jaarbasis deze keer gereduceerd zou worden tot klein prinsje, eentje die je met een standje in de hoek kon zetten... Nou; Wim-Lex wil er blijkbaar niets van weten en zet trots z'n kroon op! (Wordt nog wat!)

Lentekriebels...

Ik heb er last van. Erg. Heel erg!
Waarvan?! Nou; de lentekriebels natuurlijk.
Al een paar weken ruik ik het in de lucht; dit zijn de laatste sneeuwvlokjes, ik zie het aan de sneeuwklokjes en de voorzichtige kopjes van de eerste krokusjes. De vogels zijn wakkerder en vrolijk aan het zingen en ik heb vandaag de eerste vlinders al gespot!
En dat geeft lucht... letterlijk! Het lijkt of het allemaal makkelijker gaat, ik meer kan en op meer plekken kom, maar dat kan natuurlijk ook komen door mijn nieuwe auto die me steeds uitnodigdend aankijkt om stukjes te gaan rijden! ;)
Lente, de tijd van fris en maagdelijk groen en vrolijke kleuren.

Kon mezelf niet beheersen in de hobbywinkel...

Trouwen...

26 februari is een feestdagje voor ons. Twaalf jaar terug vierden we carnaval en gaven we elkaar de eerstse kus. Na maanden om elkaar heen draaien zorgde veel bier, kostuums en samen in één bed gestopt worden (Thanks Sister!) ervoor dat het éindelijk wat werd tussen ons...
Sem noemt het nu 'onze verjaardag' en heeft helemaal zelf bedacht om samen met Pake, van zijn eigen geld, een cadeautje te kopen. Gisteravond als voorgerecht bij een feestmaaltijd (Ziti al Forno uit de 'Soprano-serie') zette een trots mannetje zijn cadeautje op tafel... Zo lief!

Twaalf jaar samen...
En veel reacties zijn: Mooie tijd om te trouwen!
Of ze dat nou zeggen om mij te plagen (ik zou namelijk wel willen... Vooral om t feestje, de jurk en de naam.) Of om Wim te plagen (die geen sikkepit geeft om 'een papiertje', gewoon een feestje geven veel leuker vindt en zegt dat de naam gewoon veranderd kan worden zonder allerlei wettelijke
rompslomp...)

Vanmorgen kan ik het niet laten om 'een mannetje' uit de oude doos te lezen en te plaatsen:

In de krant!

Best een beetje trots...

Blij...

Wat kun je je op sommige dagen toch ongelooflijk gelukkig voelen! Blij, gezegend en geliefd tot in je tenen. Kleine momentjes die de hele dag het gevoel geven dat je midden in de zon staat...
Als je zoon spontaan z'n armpje om je heen slaat en zegt dat je de liefste mama van de wereld bent. Manlief die midden in de nacht tegen je aanschoddikt (Sorry... is vast verbassterd Barnevelds... Wim kijkt me ook wel eens glazig aan vanwege de volgens-hem-niet-bestaande-Nederlandse-woorden...) en half dromend murmeld dat ie van je houdt, tenminste... als ik het goed verstaan heb. Of dat bij buitenkomst ineens blijkt dat er wel dertig bloeiende sneeuwklokjes in de tuin staan rond één oranje krokusje... En koffiedrinken met vrienden en vriendinnen om je heen die je steunen en zelfs helpen om je dromen na te jagen...

Bouwkaartje Valentijn...

Eén van de liefdevolste dagen van het jaar is in zicht. Volgens velen (vooral mannen...) alleen maar commerciele marketing. Volgens anderen een uitgelezen moment om iemand even te laten merken hoe belangrijk, lief, leuk en geweldig die persoon voor je kan zijn (en je het vast weer een jaar of anderhalf voorbij is voor je zoiets gewoon een keertje hebt gezegd...) En het eventuele anonieme ervan maakt het toch nog net even lekker spannend!

Voor mijn lief:

Ik stuur hem op (met iets extra's in de envelop) en daarna mag hij hem zelf bouwen!

Even om te laten zien waar je moet knippen en vouwen:

Oud = grijs, grijs = oud...

Met mijn mannen aan tafel is het erg gezellig. En waarschijnlijk héél herkenbaar is het dat vooral de jonge variant de hele maaltijd vol weet te babbelen (alles om die paar gezonde groene happen die naar binnen moeten nog even uit te stellen!) Als moeder zijnde; die de laatste hand aan de maaltijd legt, ondertussen zorgt voor een gedekte tafel, gewassen handen, nog even in de bestekbak de laatste lepels grijpt, terwijl manlief probeert de hond te voeren (en mij op dat moment danig in de weg loopt!) en zegt dat de televisie ondertussen uit moet, wil dan nog wel eens de draad van het verhaal tussen manlief en zoonlief kwijt raken.
Ineens ging het over 'grijze haren' en 'oud zijn'.

Bouwkaart 2: 'Een nieuwe woning... Gefeliciteerd!'

En hij is af! Bouwkaart nummer 2 is klaar om verstuurd te worden (en ik weet al een aantal nieuwe adresjes waar hij heen kan. (Misschien in sommige gevallen een ietsjepietsje klein beetje te laat... Sorry dan, kaart was nog niet af.)

Ken je nou ook iemand die gaat verhuizen, of net een nieuwe woning heeft en je wil dit bouwkaartje sturen of maken: klik op de foto om hem op te kunnen slaan op je eigen computer, uitprinten op fotopapier of dikker papier in A4 of A5 formaat. Je kunt hem zelf bouwen en opsturen...

Een klein cadeautje voor Oma

Oma is jarig. Ze wordt 64 jaar, heeft Sem uitgrekend. Al is Opa al vééél ouder! (Nog 'maar' 67, hoor Sem!) Oma verdient een mooi cadeautje, vindt Sem. Iets lekkers!

Dus maken we 'Rocky Roads' naar een recept van Nigella. Erg makkelijk, snel, leuk om met kinderen te maken en Sem vindt het vooral erg lekker om de lepels af te likken! (Slim cadeautje bedacht, kerel!)

 

Recept:
Sla met een houten hamer 200 gram koekjes (de gewone kaakjes zijn het lekkerst!) in grove stukken.

Mijn mannetje op 'stand-by'...

Van de week heb ik een heerlijk boek gelezen; 'Mobiel' van Stephen King. (Wat kan die man schrijven! Hij en Dean Koontz hebben de gave om de wereld te beschrijven op een ongeloofwaardige manier die je tegelijkertijd een onrustig kriebeltje geeft in je achterhoofd omdat t misschien tóch echt zou kunnen zijn/worden...) In dit boek worden mensen geinfecteerd via de mobiele telefoon, met een soort van virus die de hersenen aantast. In het boek wordt een link gelegd tussen de werking van een computer en de hersenen.
Als digibeet heb ik er niet zo heel veel kaas van gegeten, maar in het boek wordt je meegesleept door het verhaal en de kwetsbaarheid van het menselijke ras. En zelfs ik zie natuurlijk wel de overeenkomsten. Mensen hebben niet voor niets de computer uitgevonden, ze hebben gekeken naar een geweldig voorbeeld! Zelfs bij NU.nl kwam deze week nog het bericht binnen dat de menselijke hersenen maar een gedeelte van hun capaciteit gebruiken, wat mij doet denken aan een harde schijf, waar alleen maar een paar fotootjes en bestanden op staan...

Welkom in het boek '2013!'

Gisteren zijn de laatste pagina's beschreven in het boek '2012'. Ik hoop dat voor iedereen het een boek was die je met een blij gevoel aan de kant kunt leggen. Dat, ondanks de waarschijnlijk toch wat minder vrolijke allinea's, de meeste hoofdstukken gevuld zijn met mooie en gelukkige gebeurtenissen.

Vanaf vandaag gaan we vrolijk aan de gang met het boek voor dit jaar: '2013!'

Ik hoop voor iedereen dat dit jaar gevuld mag worden met veel vrolijke, kleurrijke bladzijdes vol