Heerlijk is dat toch; vakantie vieren met mijn mannetje! Elk jaar nemen Sem en ik even de tijd om met zijn tweeën op vakantie te gaan. Grote man en hond blijven thuis om hard te werken (nou ja, volgens mij genieten zij beiden ook van de rust in huize Postma!) en wij werken hard aan ons 'zen'-gevoel op de camping. (Bijkomende reden is dat manlief nooit zijn 'zen' zou kúnnen vinden op de camping; Wim wordt al ziek bij de gedachte er langer te moeten blijven dat een uurtje of twee... Zijn redenatie: "Ik ga toch niet voor mijn lol in een vluchtelingenkamp zitten?!")
Voor Sem en mij is het geen probleem! Niets hoeven en de hele dag rondlopen in zwembroek of onderbroek (Sem dan, hè?!) is toch geweldig voor je ontspanning? Geef ons een boekje, wat knutsel-, of speelspul en wij vermaken ons prima! Vaak ook één van de geweldige ingrediënten voor het opkrikken van het knuffelgehalte!
Tja, want dat verandert wel ernstig als je jongetje groter wordt... Knuffelen. (Je hoort me nu al vol weemoed zuchten.) Ik was al niet gezegend met het grootste knuffelaapje aller tijden, maar de laatste maanden is het huilen met de pet op. Hij voelt zich 'groot' en vind dat geknuf en gekus maar gedoe! Om zijn genegenheid te tonen geeft hij liever een klap op je kont, of een duw, geeft hij een kattenkopje, of noemt me 'kip!'
Tja... Hij is best gek met me hoor! Dat weet ik zeker.
Op de camping leven we in een andere wereld. Slapen samen in één bed. En dat merk je! De eerste dagen loopt alles stroef. Ik moet mijn draai vinden en ben op zoek waar alles, (inclusief ikzelf) hoort, past en ligt. Sem is moe en moet zichzelf zwaar overschakelen van de 'ik-MOET-nog-vanalles-maar-vind-niks-meer-leuk-stand' naar standje 'VAKANTIE!!!', maar áls die schakel eenmaal gevonden is! Van regelmatig samen een uurtje in bed slapen en lezen, buiten éventjes tegen je aanhangen, onderweg tóch even je hand vasthouden, 's avond de vraag of ik nog een poosje voor kom lezen en meteen daarna met zielige oogjes smeken of ik dan ook meteen met hem naar bed ga, want "Dat is zó gezellig, Mam!" (en dan die grijns als ik theatraal zucht, opsta en me omkleed om tussen de lakens te kruipen). Het lekkerste momentje is dan dat dat half slaperige, naar natte-jonge-hondjes-luchtje-ruikende en klamwarme lijfje bijna in je kruipt... Zo genoegelijk!
Het mooiste momentje op de camping was toch wel tijdens die ene regenachtige dag. We hebben het samen gepresteerd (ja, echt!) om tot half vijf 's middags in bed te blijven liggen... En toen móest ik er jammergenoeg wel uit! Want Manlief / Vader zou al snel op de stoep staan om bij ons te eten en er lag niets meer in de kasten... Later hebben we het goedgemaakt, hoor! Na de maaltijd zijn we gedrieend in bed gekropen om het twééde deel van 'Narnia' te kijken.
Maar goed... Ik had het over 'het mooiste momentje'. Die was tijdens de film 'Narnia' (nu het láátste deel), waar op het eind een jongetje afscheid moet nemen van zijn grote vriend; de muis Rippertjiep, wat bij Sem normaal zorgt voor hevige tranen en heel dicht tegen je aan willen zitten.
Nu ging het tóch een beetje anders...
Het was heel stil naast me tijdens dit stukje film. Vanuit mijn ooghoeken hield ik hem een beetje in de gaten en zag dat hij, heel stilletjes, af en toe een traan uit zijn ogen wreef.
"Vind je het een beetje zielig, vent?", vroeg ik (in de stille hoop/veronderstelling dat hij dan wel zou breken en lekker tegen me aan zou komen liggen, kon ik mijn overvloedige moedergevoelens even kwijt!)
Maar, nee...
Op stoere toon, maar met een beetje geknepen stemmetje zei hij: "Nee hoor, Mam. Er zit gewoon wat ik mijn oog..."
Ik lag er naast. Met een grote grijns. Soms is het namelijk héél erg leuk om je mannetje groot te zien worden!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten