Bouwkaartje: Geheugensteuntje

Er is een ding wat ik soms erg vervelend vind aan het hebben van weinig energie. (Eerlijk?! Met buien zijn het er wel honderd, hoor! Maar vandaag gaat het over deze!) Weinig energie betekend dat ik er, naar eigen mening, soms 'weinig' kan zijn voor anderen. Tuurlijk kan ik bellen en praten, maar even de auto pakken en een fysieke schouder zijn voor een paar minuten is nou eenmaal wat lastiger voor mij...
Zo ook nu...

Lief vriendinnetje, zo verdrietig en zo vol angst.
Tegelijk zo sterk, krachtig en behulpzaam!
Zichzelf wegcijferend in een leven met zo weinig tijd.
Tijd voor toekomst, tijd voor jezelf en jouw gezin.
In mijn gedachten ben ik zo bij jou!
Wil ik je helpen, er zijn, je troosten en sterken...
Maar er is tijd tekort nu,
daarom voor jou:
Deze kaart...
Zodat je weet dat ik aan je denk!

Zo trots...

Wim komt naar me toe met een grote lach op zijn gezicht: "Ik ben uitgenodigd om een stuk te schrijven voor 'Medium'!" (Medium is een Engelstalige site waarop korte persoonlijke verhalen geplaatst worden, erg leuk om rond te neuzen en te lezen!) Je snapt het al: ik ben best trots op hem! Maar vertellen waar 'zijn verhaal' over zou gaan, wil hij niet.

Van de week vraagt hij mij 'zijn verhaal' te lezen. Het is af....
Ik ga achter zijn computer zitten,  onbevangen en vol verwachting een Engelstalig verhaal voorgeschoteld te krijgen over strategieën, marketing en de IT-wereld. Wim kennende...

Nou! Dat heeft hij geweten! Ik ben geroerd... Diep geroerd! Stromend water (over mijn wangen, wel teverstaan!), brok in m'n keel en een gevoel alsof mijn hart uit elkaar kan klappen van trots. Het is 'zijn verhaal', maar ook óns verhaal.

Om het verhaal te lezen; klik op de onderstaande link!

                                     https://medium.com/this-happened-to-me/d304bdcea32

De dagen erna merk ik dat het 'leeft' in mijn hoofd. Ik ben bezig met die tijd en besef ineens met volle kracht hoe bijzonder ons leven is tot nu toe... Hoe alle puzzelstukjes zo goed in elkaar passen, alsof het zo georkestreerd is. Hoe wij als puzzelstukjes ons zo in elkaar gevonden hebben, soms botsend en soms bijna kwijtgeraakt. Hoe goed wij matchen en samen steeds sterker worden!

Het is niet makkelijk (geweest), niet voor mij, maar zeker niet voor ons. Een vriend van ons sprak pas: "Degene met de handicap of ziekte lijdt er aan, degene die er naast leeft lijdt mee..." en dat is een waarheid als een koe!
Samenleven met iemand die niet gezond is trekt een zware wissel op alles; van het gezinsleven en een sociaal leven, begrip binnen en buiten je relatie, je eigenwaarde, je huishouden, (toekomst)plannen en zelfs je liefde voor je partner.

Daarom ben ik zó trots op ons! Dat we samen hebben gestreden voor het zoeken en vinden van evenwicht in ons, in ons leven, in onze dagen, werk, liefde en (toekomst)plannen.
Ziek zijn is niet iets wat je uitkiest, maar wat je overkomt. En met mij ook de naaste om mij heen. Het gezin, familie en vrienden.
Hoe bijzonder is het dan ook dat ik nu, zes jaar na de operatie, vol trots terug kan kijken naar alle dingen die we 'verloren' hebben in de strijd, maar ook zeker en meer naar al die mooie dingen die we hebben 'gewonnen'!

En dan ben ik best een héél beetje trots op mezelf, maar vooral op ons!!!

Bouwkaart: uitnodiging! Kom je een taartje eten?

Leuk hoor... En heel lief, maar.... Zucht!

Ik zal je het even uitleggen: verleden week kwam er een kaartje door de bus om ons uit te nodigen voor een verjaardagsfeestje. Nogmaals; héél lief en zéker dat we komen, maar... Uit alle kaartjes of foto ideeën die er bestaan stuur je zoiets?! Een verschrikkelijk lelijk kaartje qua voorkant en op de achterkant een foute tekst waar je alleen je naam en tijdstip van het feestje moet invullen.
(Ps.: Persoon weet ervan en vind mij nu geen allemachtige trut dat ik dit zo plaats, hoor! Ze was het volmondig met me eens, maar had nogal last van tijdgebrek...)

Dacht meteen:
Dit kan ik beter!
Véél beter!!!

Dus, voor alle mensen die binnenkort een feestje willen geven en mensen uitnodigen, maar niet de tijd hebben om een leuk kaartje te maken of uit te zoeken...
Hier is uw oplossing!
Een bouwTaartje als uitnodiging.

Ga naar http://www.bouwkaarten.com/bouwkaarten.html en kijk bij 'jarig!'
Hier kun je de taart/kaart downloaden en daarna print je hem uit zo vaak als je maar wilt. (Eventueel via een printshop voor het mooiste resultaat!)

Voor mijn zoon heb ik ze ook gebruikt en heb er toen twee op één A4 gezet en geprint op 160 grams papier. Geweldig resultaat!

Mensen kwamen op zijn feestje zelfs binnen met een bouwkaartjestaart om hem om te ruilen voor een eetbare!!!
Ach, een echt stukje slagroomtaart is zeker wat lekkerder, maar het bouwtaartje blijft veel langer goed en leuk om naar te kijken, toch?!

Mannen....

Vanmorgen zat ik op het randje van mijn bed de garderobe van mijzelf te bekijken. De elke morgen terugkerende vraag: "Wat trek ik aan vandaag?" stelde mij voor een moeilijke keuze. Weersvoorspellingen geven aan dat het zonnig kán worden en de temperatuur ligt tussen de 17 en 24 graden...
Tja... Duidelijk dus. Rokje of korte broek kruisen met een winterjas.

Uiteindelijk zocht ik een witte lange rok uit en een zwart topje; met een vestje warm genoeg, rok omhoog als ik in het zonnetje ga zitten. Goed opgelost dacht ik zo!

Niet denkend aan mijn mannen vandaag...

Illustratie header voor 'Charlotte'...

Of beter gezegd:

Crea-Bea-Blij!!!

Vorige week kwam de vraag van uitgeverij Kok-Callenbach of ik bezig wilde gaan met de header -en 't liefst met een klein beetje héél veel haast, want dan kan het boek over 10 dagen naar de drukker én ligt hij deze zomer al in de winkels (of in jouw boekenkast, natuurlijk!)-
Túúrlijk wilde ik dat!

Oudjaarsdag voor mijn mannetje en een roze muur...

Het is bijna zover... Morgen wordt Sem al weer 9 jaar! (Ongelooflijk bijzonder, zwanger zijn, moeder worden en elk stapje meegroeien met je zoon!) En vandaag 'vieren' wij zijn oudjaarsdag. Samen de slingers ophangen, brownies bakken, taarten ophalen, ballonnen opblazen, enz. Een dagje vol drukte en allemaal herinneringen in mijn hoofd. Van zijn eerste glimlachje, 'wip-kippen' door de kamer, de eerste dag naar school (Hij met een smile en mama met dikke tranen...), zijn eerste liefde én nu zijn eerste verkering...

Heerlijk zo'n dagje!

Gelukkig heb ik van te voren al een hele lijst van doe-dingetjes afgewerkt, zodat ik me zelf vandaag niet al te druk hoef te maken (en morgen dus geen druppel energie over heb...) Waaronder het leuke project: de roze muur!

In onze gang hebben we één muur knalroze geschilderd. (Hé! Ja! In een 'mannenhuis' moet ook ergen een vrouwelijk statement gemaakt worden, toch!!) En het leuke is dat we dat gedaan hebben met schoolbordenverf (Ja, dat bestaat!) en ik, of een ander, me er regelmatig op uitleef.

Receptjes, tekeningen van Sem, een pakkende tekst, boodschappenlijstjes, en het liefst een mooie passende tekening bij wat er leeft in huis!
Groot succes bij ons en iedereen die binnenstapt (en ook regelmatig een krijtje ter handen neemt...)


Dus...
Tip voor ieder die dit leest:
Heb je nog een muurtje over, of de binnenkant van de wc-deur, succes verzekerd!


Nu hoog tijd om mijn huis verder te versieren. Morgen hard genieten van Sem zijn grote feest en daarna weer hard aan het werk...
Spreek jullie later!