Zo trots...

Wim komt naar me toe met een grote lach op zijn gezicht: "Ik ben uitgenodigd om een stuk te schrijven voor 'Medium'!" (Medium is een Engelstalige site waarop korte persoonlijke verhalen geplaatst worden, erg leuk om rond te neuzen en te lezen!) Je snapt het al: ik ben best trots op hem! Maar vertellen waar 'zijn verhaal' over zou gaan, wil hij niet.

Van de week vraagt hij mij 'zijn verhaal' te lezen. Het is af....
Ik ga achter zijn computer zitten,  onbevangen en vol verwachting een Engelstalig verhaal voorgeschoteld te krijgen over strategieën, marketing en de IT-wereld. Wim kennende...

Nou! Dat heeft hij geweten! Ik ben geroerd... Diep geroerd! Stromend water (over mijn wangen, wel teverstaan!), brok in m'n keel en een gevoel alsof mijn hart uit elkaar kan klappen van trots. Het is 'zijn verhaal', maar ook óns verhaal.

Om het verhaal te lezen; klik op de onderstaande link!

                                     https://medium.com/this-happened-to-me/d304bdcea32

De dagen erna merk ik dat het 'leeft' in mijn hoofd. Ik ben bezig met die tijd en besef ineens met volle kracht hoe bijzonder ons leven is tot nu toe... Hoe alle puzzelstukjes zo goed in elkaar passen, alsof het zo georkestreerd is. Hoe wij als puzzelstukjes ons zo in elkaar gevonden hebben, soms botsend en soms bijna kwijtgeraakt. Hoe goed wij matchen en samen steeds sterker worden!

Het is niet makkelijk (geweest), niet voor mij, maar zeker niet voor ons. Een vriend van ons sprak pas: "Degene met de handicap of ziekte lijdt er aan, degene die er naast leeft lijdt mee..." en dat is een waarheid als een koe!
Samenleven met iemand die niet gezond is trekt een zware wissel op alles; van het gezinsleven en een sociaal leven, begrip binnen en buiten je relatie, je eigenwaarde, je huishouden, (toekomst)plannen en zelfs je liefde voor je partner.

Daarom ben ik zó trots op ons! Dat we samen hebben gestreden voor het zoeken en vinden van evenwicht in ons, in ons leven, in onze dagen, werk, liefde en (toekomst)plannen.
Ziek zijn is niet iets wat je uitkiest, maar wat je overkomt. En met mij ook de naaste om mij heen. Het gezin, familie en vrienden.
Hoe bijzonder is het dan ook dat ik nu, zes jaar na de operatie, vol trots terug kan kijken naar alle dingen die we 'verloren' hebben in de strijd, maar ook zeker en meer naar al die mooie dingen die we hebben 'gewonnen'!

En dan ben ik best een héél beetje trots op mezelf, maar vooral op ons!!!