Mannen....

Vanmorgen zat ik op het randje van mijn bed de garderobe van mijzelf te bekijken. De elke morgen terugkerende vraag: "Wat trek ik aan vandaag?" stelde mij voor een moeilijke keuze. Weersvoorspellingen geven aan dat het zonnig kán worden en de temperatuur ligt tussen de 17 en 24 graden...
Tja... Duidelijk dus. Rokje of korte broek kruisen met een winterjas.

Uiteindelijk zocht ik een witte lange rok uit en een zwart topje; met een vestje warm genoeg, rok omhoog als ik in het zonnetje ga zitten. Goed opgelost dacht ik zo!

Niet denkend aan mijn mannen vandaag...

Man nummer één:
Rond het middaguur, nota bene, komt manlief met de mededeling dat mijn rok nogal doorschijnt! "Shit!!! Dat vertel je me nu pas?! Als ik Sem naar school heb gebracht, boodschappen heb gedaan én ook nog naar de printshop ben geweest? Had je dat niet eerder kunnen melden?"
"Zeg het nu toch? Had het nog niet eerder gezien..."
Zegt hij!
Ik ken 'm langer dan vandaag.

Even later...
Man nummer twee:
In de vorm van mijn schoonvader; schat van een man, maar tot de nok toe gevuld met Postma-genen... Eén van de leuke eigenschappen van mensen (vooral mánnen) met Postma-genen is de sport om dames op de kast te krijgen. Mijn schoonvader doet dat met kleine opmerkingen en een blik van 'Hoe-haal-je-het-in-je-hoofd?!' gecombineerd met 'En?!Lukt-het-me-om-je-op-de-kast-te-krijgen?' met het gevolg dat deze dame nooit goed weet of ik nou gepikeerd moet zijn of dat ik in de lach moet schieten. Vaak reageer ik al voor ik heb nagedacht... én zit ik dus bovenop de kast! Postma-missie: geslaagd!
Mijn schoonvader bekijkt eens even naar me van top tot teen, zijn blik blijft rusten op mijn blote voeten die met roodgelakte nageltjes vrolijk onder mijn witte rok uitsteken. (Tja... Heb nog niet de tijd gehad om me om te kleden...)
"Waarom heb je rode tenen?"
Zucht....
"Omdat ik het móói vind!"
Potverdrie... Toch te snel gehapt! Zie alweer pretoogjes!

Dan komt Sem op zijn fiets de voortuin binnen stuiven.
Mijn man nummer drie:
Die al staat te popelen om weer op de fiets te springen, mee met Pake! Bolletjes eten en een hele middag verwend worden en niets moeten! Jongentjes van 9 worden daar zó vrolijk van.
Snel klimt hij nog even van de fiets om papa een dikke kus te geven. In het voorbijgaan kijkt hij me wél even aan, maar stoppen; ho maar...
"Mooi is dat! Krijg ik geen kus?!"
Met een grote grijns is hij al op de fiets gesprongen en maakt al vaart.
"Sorry Mam..", roept hij nog over zijn schouder: "Typisch ben ik een man, hé!"

Twee hard lachende Postma-mannen laat hij achter, terwijl hij zelf grijnzend wegfietst.
En een beteuterde Van den Top-mama...

Mannen...
Vooral degene met Postma-genen!
(Zou ze voor geen goud willen missen!)