'Fina', geschreven door Martina Sahler, illustraties van mij!

En toen kwam het tweede boek. "Fina", over een dochter van een arme smokkelaar die haar aan alles en iedereen wil uithuwelijken, die stiekem bij het raam van de plaatselijke school probeert op te pikken wat ze binnen leren, die verliefd wordt op haar sterrenprins, de rijkste jongen uit het dorp... En voor haar mocht ik ook een 'gezichtje' maken.

Ik kon het dan ook niet laten om de kleine pittige Fina uit te beelden als stiekeme toehoorder onder het raam van school...

Jarig! En het allermooiste cadeautje...

Veertig... Gisteren ben ik veertig geworden! Groot feest op komst, maar het mooiste cadeautje heb ik binnen!

Het állermooiste cadeautje kreeg ik 10 jaar geleden! Precies de dag voor mijn dertigste verjaardag deed ik een zwangerschapstest (test nummer zoveel... Ik wilde zó graag!!!) en ja hoor! Twee streepjes! Ineens was het helemaal niet erg meer om dertig te worden en kwam mijn grootste wens uit! Mijn verjaardagsfeest heb ik dronken van geluk gevierd...

En nu werd ik veertig. Weer een mijlpaal (al voel je er niets van, hoor!) En weer werd ik verrast met het allermooiste cadeautje! En dat terwijl ik niets verwacht head, mijn cadeautje had ik een aantal weken eerder al in ontvangst mogen nemen; een mooie Apple MacBook!

Net wakker en meteen sprongen mijn twee mannen in bed. Eerst met een mooie tekening van Sem, daarna met de mededeling dat een klein cadeautje mislukt was... Nu hadden ze niets voor me...

Tot Wim de Ipad op mijn schoot neerlegde, klikte op 'Machogamer' (de filmpjes van Sem op YouTube)   en dit aan klikte:

Ben zwaar ontroerd...

Links/rechts...

Zoals je vast wel gemerkt hebt in voorafgaande blogjes is politiek een belangrijk ding in ons gezin. Of beter gezegd: Wim heeft een duidelijke mening over politieke partijen en achtergronden en vindt dat niet erg om met ons te delen... Hoewel het soms een beetje ver gaat.

Tijdens één van de fietslessen voor Sem hoor je Wim steeds roepen: "Links! SP!!! Nu naar rechts, de góede kant op! VVD!!!" En dat niet één keer, maar bij élke bocht! (Zie je het al voor je; mij met rollende ogen en een diepe zucht achter de mannen aan komen trappen...)
Of dat er een mannetje van 5 tijdens de intocht van Sinterklaas een poster met de tomaat van de SP ziet hangen. Stopt, met zijn handjes in z'n zij een preek tegen Opa begint. Over hoe slecht die partij wel niet is! Dat ze nóóit in de regering mogen komen! Omdat ze dan het hele land naar de knoppen brengen! 5 jaar, hè?!

Ik waarschuw Wim wel eens dat dit nog wel eens tegen hem kan keren. Zo'n duidelijk standpunt kan over een paar jaar best eens tegen je keren. Tijdens de pubertijd is het heel normaal dat je kind zich dubbel en dwars af gaat zetten tegen de ouderlijke macht en denkwijze. Ik zie het al gebeuren dat zoonlief thuis komt vertellen dat hij zijn rode potlood heeft gebruikt om de SP aan de macht te krijgen...Ik moet er nu al om lachen, maar volgens Wim gebeurt dat niet! Nou...

Maar nu is ons mannetje 9 jaar...
Begint (knap) mondig te worden...
(Mama kan op dit front niet wáchten op de pubertijd! Debat aan tafel!!! Kan nog wel eens lastig worden voor zijn papa! Hi hi!)
En zo...

Zitten we lekker buiten te eten. Met z'n drieën aan tafel. Sem in het midden.
En ik weet niet wat die man van mij heeft, maar werkelijk alles valt van zijn vork... Z'n broek en shirt al onder de vlekken, als er weer het een en ander van zijn bestek afrolt. (En nee; het ligt níet aan mijn kookkunst!)
"Man! Nog even en ik ga je hierbij helpen! Gooi ik wel een tomaat naar je hoofd! Hoef je 'm niet zelf te laten vallen!" zeg ik half lachend.
"Een tomaat?!" zegt Wim, "Ik ben niet van de SP!"
Op dat moment doet zoonlief een duit in het zakje. Hij kijkt op, draait zijn hoofd naar Wim. Kijkt eens goed en zegt: "Je zit anders wel links..."

Man stil...

(Oh... kan niet wachten tot hij nóg iets groter wordt!!!)

'Lizzy', geschreven door Helen Abele, geïllustreerd door mij!

Daar ligt ze dan! In iedere boekenwinkel, tussen alle andere (met bloed, zweet en tranen geschreven, gedrukte en geïllustreerde) boeken... 'Mijn' meisje Lizzy!

Iedere keer als ik haar zie voel ik me trots tot in mijn botten. Ik heb een 'gezichtje' mogen geven aan een boek! Een meisje mogen creëren die past in het verhaal en vorm geeft aan de fantasieën van de lezers.

Lizzy...

Op leestafel.info wordt Lizzy mooi beschreven:

Dublin, 1896

Lizzy (15) een aantrekkelijk, intelligent meisje komt oorspronkelijk uit het Ierse vissersdorpje Claddagh en werkt nu als kok en dienstmeisje bij professor Puddlewick, de bibliothecaris van het Trinity College in Dublin. Het rode bakstenen huis waar ze werkt behoort tot een van de oudere gebouwen van het College. Naast de professor wonen er ook nog zijn drie zoons die vernoemd zijn naar de moedigste Trojaanse helden Hektor, Aeneas en Paris. Hun moeder is overleden. Lizzy, die overigens uitstekend kan koken wordt op handen gedragen en behandeld als lid van de familie wat vrij uniek is voor een dienstmeisje. Sinds de professor haar betrapte op het lezen van een geschiedenisboek begon hij haar ook te onderwijzen. Bij aanvang van het boek is Lizzy de Ilias van Homerus aan het lezen.
De achttienjarige Hektor is de oudste en studeert medicijnen. Paris (15) is de jongste en krijgt privéles van zijn vader en Aeneas heeft het toelatingsexamen voor zijn kandidaatsstudie gehaald.

Lizzy is bevriend met Mary Dempsey de dochter van de provoost, de universiteitsdirecteur. Natuurlijk mogen ze vanwege het standverschil helemaal niet met elkaar omgaan maar daar trekken de meiden zich niets van aan. Mary is heftig verliefd op de zestienjarige Paris Puddlewick maar haar vader ziet in de afschuwelijke Lord Bouring de ideale echtgenoot voor zijn dochter.
En dan komt de dag dat de provoost eist dat Hektor het evangelie van Johannes uit het middeleeuwse Book of Kells kopieert. Daarin staan prachtige gekleurde afbeeldingen en de tekstpagina's zijn eveneens schitterend versierd. Koningin Victoria komt namelijk over acht weken het college met een bezoek vereren en het lijkt de provoost wel een mooi cadeau voor haar. Zijn zoon John, de grootste klierige klungel die er is, moet Hektor helpen. Voor de arme Hektor is dit een ramp, hij zit vlak voor zijn examens en het kopiëren is een enorme klus. Maar als hij weigert zet hij zijn vaders baan op het spel dus er is weinig keus. De zoals altijd doortastende Lizzy weet wel een oplossing, ze zullen met zijn allen die klus gaan klaren! Maar of dat lukt? John laat zich niet zomaar aan de kant zetten en ze hebben wel érg weinig tijd.

Ondertussen ontstaan er allerlei verwikkelingen rond Mary die steeds meer in een hoek gedreven wordt. Zal zij zich toch met die dikke lelijke Lord Bounding moeten gaan verloven? En hoe kan Lizzy meehelpen met het kopiëren, zij is 'maar' het dienstmeisje, die mag toch niet werken aan een cadeau voor de koningin, ondanks dat ze heel handig is. En wie zijn er allemaal verliefd op Lizzy? Ze heeft drie Claddagh ringen  gevonden nadat zij het verhaal over deze ring verteld had, een van zilver, een van geel goud en een van rood goud, maar van wie? Zijn ze wel voor haar bestemd? Is er ook een ring bij van degene waar Lizzy steeds meer om gaat geven? Allemaal vragen waarop in het boek antwoord gegeven wordt. 

Het is een heerlijk historisch getint verhaal met allerlei verwikkelingen waardoor alles steeds anders loopt dan je verwacht. De taal is vlot maar toch waan je je in het negentiende-eeuwse Dublin. Grappig is dat de opkomst van de elektriciteit en dat de eerste fiets en stofzuiger besproken worden. Die waren toen natuurlijk alleen nog maar te koop voor de heel rijke mensen. Lizzy is een aardige, vlotte, doortastende meid die niet op haar mondje gevallen is. Achterin het boek staan enkele zeer smakelijke recepten voor een romantisch diner. 

Naast 'mijn' Lizzy op de voorkant mocht ik ook een mooie header maken voor bij de hoofdstukken. Natuurlijk heb ik daar de Claddaghring en de drie liefdes in verwerkt.

Wil je hem lezen? Je kunt hem ook bij mij bestellen!

Mijn stoute schoentjes...

Stoute schoenen?! Ik heb ze... maar de keren dat ik ze ook echt gebruik zijn zeldzaam. Misschien met een reden, want het zijn ook mijn geluksschoenen!

De eerste keer dat ik ze aantrok heb ik er mijn man mee 'gewonnen'. (In het kort: We kenden elkaar al langer, hij was een goede vriend van mijn zwager. Wim zou meegaan om carnaval te vieren in het zuiden van het land. Een paar dagen voor we weg zouden gaan kwamen we elkaar tegen en vertelde hij dat hij geen vrij had kunnen krijgen. Blijkbaar was het zó belangrijk dat hij wél mee moest dat ik daar ter plekke zijn telefoon heb gevraagd, het nummer van zijn baas heb opgezocht (om 10 uur 's avonds... midden in de kroeg!) en de man op heb gebeld met de mededeling dat mijn carnaval lang niet zo leuk zou worden als verwacht... Met als resultaat dat de baas Wim toch een halve dag vrij gaf! En ik twee dagen later al kussend begon aan iets wat nu al 12 1/2 jaar duurt! Dat was wel een stout schoentje waard, toch?)

De tweede keer is nog niet zo lang geleden...
Na mijn hartoperatie en mijn poging tot herstel lag voor mijn gevoel mijn hele toekomst in duigen. Met de conclusie "gerepareerd aan de hartklep, maar wel hartfalen..." had ik geen vooruitzicht meer op werk, mijn idyllische beeld van 'mama', 'vrouw' en 'vriendin' zijn klopte voor geen kant met het plaatje wat er nu voor ons lag.
Het ene moment voel je je nog 'Rona' en daarna was ik 'niets...'

Politicusje

Zit je dan, heerlijk een boterhammetje weg te snoepen met een kletsend mannetje tegenover me aan tafel. Ik luister naar zijn gebabbel en hum er vriendelijk op los.
Reden van mijn gehum?
Meestal gaan zijn gespreksonderwerpen over een of andere race, computerspelletje of zijn nieuwste overwinning in een zelfbedachte oorlog of spel. Nou niet echt mamamateriaal...
Genietend van de laatste scoremelding van het spelletje 'Gallaxy Life' ("Goed gedaan, Sem! Knap hoor!) is het ineens even stil...

"Mama, wat vind jij er nou van? Rutte beloofde belastingverlaging en nou heeft hij hem ineens verhoogd! Da's toch niet eerlijk?!"
(Ehhh, Hugh?! Sorry hoor, mijn hersens moeten even een sprongetje maken... Was jij niet mijn zoon van nét negen die het net had over de marsmannetjes in 'Gallaxy Life'!?)

Rekenwonder...

Ik berg net de laatste spullen van de afwas op als Sem ineens zegt: "Ik geloof dat ik het snap, mam."
Ik kijk om en zie mijn mannetje aan de caravantafel zitten. Twee ellebogen op tafel, zijn hoofd rust op zijn handen, voor zich het spel 'monopoly' wat hij in z'n eentje in vier verschillende teams aan het spelen is.
"Wat snap je?"
"Ik snap hoe het werkt met de procenten!"
Nu weet ik dat Sem erg makkelijk is met cijfers (en dat heeft hij niet van mij!) maar procenten... Dat komt toch pas in groep 7 aan de orde?!

Illustratie 'Doot... zielug, he?'

Nee... Ik ben niet morbide. Ben niet bezig met zielige dingen, maar soms spookt er nou wel eens wat door je hoofd wat er maar op één manier uit kan: door te tekenen!

Oorzaak? Een opmerking van m'n vader (dat ik vroeger, als klein meisje, iedereen voor me aan het werk wist te zetten en zelf de supervisie wel hield. Blijkbaar zat (en zit!) het juffen er gewoon in bij mij!) in combinatie met een wandeling met Man en Hond B. We kwamen langs een boom waaronder een heuveltje lag, waarop een, met touwtjes gebonden, scheef kruisje stond. Er om heen lagen briefjes en bloemetjes. Een begraven vogeltje? Ik weet het niet... Maar het deed me zó denken aan mijn eigen kindertijd.

Het 'spannende' bosje vlak bij ons huis, waar onder een boom en een hulststruik een holletje was ontstaan. Als kind paste je er net met z'n tweeën in, maar was zó donker dat het ook een beetje eng werd. We verzonnen daar van alles aan verhalen en fantasieën, maar soms leken die levensecht... Dus heb ik, samen met m'n zusje of vriendje Mark, na flink geritsel te hebben gehoord, een bord geplaatst met de tekst: "PAS OP! RATEN!!!" Tot grote hilariteit van mijn vader....

En mijn eerste hamster.
Kruimel was de naam (Ja, inderdaad! Ook ik keek naar Nils Holgerson...) en hij was lief en gevlekt en had het heel goed en heel slecht bij ons... Het beestje werd geknuffeld en geaaid, maar is ook eens van mijn hoofd gevallen (hersenschudding...), 'vertroeteld' door mijn gehandicapte zus (tenminste... als je insmeren met zinkzalf, oppakken aan één pootje, verstoppen tussen een stapel gordijnen en laten ontsnappen zodat hij drie dagen, zonder eten en drinken, tussen onze vloer en het plafond van mijn ouders slaapkamer nou vertroetelen vindt?! Moet er eigenlijk wel bij vertellen dat mijn moeder die drie dagen geen oog dicht heeft gedaan; zij is als de dood voor muizen! En loslopende hamsters stonden op een goede tweede plek!)

En toen...
Lag hij ineens koud en stijf in zijn hokje...
Dikke tranen, groot verdriet en tijd voor een begrafenis.
Dus met groot ceremonieel werd er een doekje gezocht, beestje werd op een dienblad naar buiten gedragen en zusje Daan moest van mij een gat graven. (Tja! Het was toch zeker míjn hamster?! Dus ik was te druk met mijn grote verdriet, mijn tranen, en het regelen van een sfeervolle begrafenis?!)

Ik zie ons nog zo staan! Daan met de schep bikkelend in het harde zand. Marijke (mijn autistische zusje) met haar tutteldoek alles stilletjes bekijkend, Mijn kleine kleuterbroertje met grote ogen en een handje van Marijke vast er naast...
Druk bezig met mijn belangrijkste taak hield ik alles in de gaten. Tot ik tussen mijn dikke tranen door toch écht iets zag bewegen! Eén van de snorharen van mijn dóde hamster bewoog!!!
Half gillend vlogen alle vier de kinderen dus de huiskamer weer in! "Hij dóet 't nog!"
Bleek dat arme beestje gewoon een winterslaap te houden!!!

Mijn vader heeft hem 'ontdooid' met de föhn... en daarna kreeg hij maar een warmer plekje in huis!
(Toch vraag ik me wel eens af hoeveel hamsters er in de wereld levend begraven zijn...)

En dat zat dus in mijn hoofd...
En dat moest er uit.
Heb je wel eens!
Hoop op nog veel meer van die momentjes!

Kleine mannetjes worden groot...

Heerlijk is dat toch; vakantie vieren met mijn mannetje! Elk jaar nemen Sem en ik even de tijd om met zijn tweeën op vakantie te gaan. Grote man en hond blijven thuis om hard te werken (nou ja, volgens mij genieten zij beiden ook van de rust in huize Postma!) en wij werken hard aan ons 'zen'-gevoel op de camping. (Bijkomende reden is dat manlief nooit zijn 'zen' zou kúnnen vinden op de camping; Wim wordt al ziek bij de gedachte er langer te moeten blijven dat een uurtje of twee... Zijn redenatie: "Ik ga toch niet voor mijn lol in een vluchtelingenkamp zitten?!")

Voor Sem en mij is het geen probleem! Niets hoeven en de hele dag rondlopen in zwembroek of onderbroek (Sem dan, hè?!) is toch geweldig voor je ontspanning? Geef ons een boekje, wat knutsel-, of speelspul en wij vermaken ons prima! Vaak ook één van de geweldige ingrediënten voor het opkrikken van het knuffelgehalte!

Tja, want dat verandert wel ernstig als je jongetje groter wordt... Knuffelen. (Je hoort me nu al vol weemoed zuchten.) Ik was al niet gezegend met het grootste knuffelaapje aller tijden, maar de laatste maanden is het huilen met de pet op. Hij voelt zich 'groot' en vind dat geknuf en gekus maar gedoe! Om zijn genegenheid te tonen geeft hij liever een klap op je kont, of een duw, geeft hij een kattenkopje, of noemt me 'kip!'
Tja... Hij is best gek met me hoor! Dat weet ik zeker.

Op de camping leven we in een andere wereld. Slapen samen in één bed. En dat merk je! De eerste dagen loopt alles stroef. Ik moet mijn draai vinden en ben op zoek waar alles, (inclusief ikzelf) hoort, past en ligt. Sem is moe en moet zichzelf zwaar overschakelen van de 'ik-MOET-nog-vanalles-maar-vind-niks-meer-leuk-stand' naar standje 'VAKANTIE!!!', maar áls die schakel eenmaal gevonden is! Van regelmatig samen een uurtje in bed slapen en lezen, buiten éventjes tegen je aanhangen, onderweg tóch even je hand vasthouden, 's avond de vraag of ik nog een poosje voor kom lezen en meteen daarna met zielige oogjes smeken of ik dan ook meteen met hem naar bed ga, want "Dat is zó gezellig, Mam!" (en dan die grijns als ik theatraal zucht, opsta en me omkleed om tussen de lakens te kruipen). Het lekkerste momentje is dan dat dat half slaperige, naar natte-jonge-hondjes-luchtje-ruikende en klamwarme lijfje bijna in je kruipt... Zo genoegelijk!

Het mooiste momentje op de camping was toch wel tijdens die ene regenachtige dag. We hebben het samen gepresteerd (ja, echt!) om tot half vijf 's middags in bed te blijven liggen... En toen móest ik er jammergenoeg wel uit! Want Manlief / Vader zou al snel op de stoep staan om bij ons te eten en er lag niets meer in de kasten... Later hebben we het goedgemaakt, hoor! Na de maaltijd zijn we gedrieend in bed gekropen om het twééde deel van 'Narnia' te kijken.
Maar goed... Ik had het over 'het mooiste momentje'. Die was tijdens de film 'Narnia' (nu het láátste deel), waar op het eind een jongetje afscheid moet nemen van zijn grote vriend; de muis Rippertjiep, wat bij Sem normaal zorgt voor hevige tranen en heel dicht tegen je aan willen zitten.
Nu ging het tóch een beetje anders...

Het was heel stil naast me tijdens dit stukje film. Vanuit mijn ooghoeken hield ik hem een beetje in de gaten en zag dat hij, heel stilletjes, af en toe een traan uit zijn ogen wreef.
"Vind je het een beetje zielig, vent?", vroeg ik (in de stille hoop/veronderstelling dat hij dan wel zou breken en lekker tegen me aan zou komen liggen, kon ik mijn overvloedige moedergevoelens even kwijt!)
Maar, nee...
Op stoere toon, maar met een beetje geknepen stemmetje zei hij: "Nee hoor, Mam. Er zit gewoon wat ik mijn oog..."

Ik lag er naast. Met een grote grijns. Soms is het namelijk héél erg leuk om je mannetje groot te zien worden!