Stoute schoenen?! Ik heb ze... maar de keren dat ik ze ook echt gebruik zijn zeldzaam. Misschien met een reden, want het zijn ook mijn geluksschoenen!
De eerste keer dat ik ze aantrok heb ik er mijn man mee 'gewonnen'. (In het kort: We kenden elkaar al langer, hij was een goede vriend van mijn zwager. Wim zou meegaan om carnaval te vieren in het zuiden van het land. Een paar dagen voor we weg zouden gaan kwamen we elkaar tegen en vertelde hij dat hij geen vrij had kunnen krijgen. Blijkbaar was het zó belangrijk dat hij wél mee moest dat ik daar ter plekke zijn telefoon heb gevraagd, het nummer van zijn baas heb opgezocht (om 10 uur 's avonds... midden in de kroeg!) en de man op heb gebeld met de mededeling dat mijn carnaval lang niet zo leuk zou worden als verwacht... Met als resultaat dat de baas Wim toch een halve dag vrij gaf! En ik twee dagen later al kussend begon aan iets wat nu al 12 1/2 jaar duurt! Dat was wel een stout schoentje waard, toch?)
De tweede keer is nog niet zo lang geleden...
Na mijn hartoperatie en mijn poging tot herstel lag voor mijn gevoel mijn hele toekomst in duigen. Met de conclusie "gerepareerd aan de hartklep, maar wel hartfalen..." had ik geen vooruitzicht meer op werk, mijn idyllische beeld van 'mama', 'vrouw' en 'vriendin' zijn klopte voor geen kant met het plaatje wat er nu voor ons lag.
Het ene moment voel je je nog 'Rona' en daarna was ik 'niets...'
Het weinige wat ik aan energie over had heb ik, waar mogelijk, neergestreken op doek. Ik begon te schilderen. Daarin kon ik plannen maken. Daarin kon ik de materialen zó manipuleren dat er ook op het doek kwam wat ik wílde dat er kwam. Daar had ik wél controle over.
Na een paar doeken begon ik aan een nieuw project. Mijn vader had altijd mooie verhalen en met zijn 65e verjaardag in het verre vooruitzicht heb ik een prentenboek geschreven over hem. Ik heb er anderhalf jaar over gedaan en was er zó trots op dat ik besloot om het als manuscript naar verschillende uitgeverijen te sturen. Ik stuurde het naar meerdere, maar had eigenlijk mijn hoop op één gevestigd; Kok-Callenbach. Dáár wilde ik bij! Waarom? Breed in aanbod, diepgaand door de verschillende fondsen en lijnen waarin ze uitgeven en de uitstraling.
Een week later kreeg ik een reactie van een enthousiaste uitgeverij! Super!
Maar... het was niet van Kok-Callenbach.
Ik ben op zoek gegaan naar de stoute schoentjes, ze opgepoetst en heb daarna de telefoon gepakt. En ja! Ze werkten nog!
Ik kreeg Wilma aan de telefoon, werkend bij Kok-Callenbach. Druk met een stapel manuscripten (liep bijna een jaar achter!) en 'Nee...', ze kon natuurlijk niet degene van mij uit de stapel trekken, dat was niet eerlijk tegenover de anderen. Gaandeweg het gesprek werd ze wel steeds nieuwsgieriger en uiteindelijk pakte ze toch mijn manuscript en was een afspraak thuis een feit!
Tijdens die afspraak, (Supergezellig! Kletsend, met koffie en een spelend dochtertje op de achtergrond) begon ze over een boekenserie historische tienerromans in de 'Jane Austen' stijl, waar ze nog een illustrator bij zochten... Of ik niet een paar probeerseltjes wilde maken.
Wat dacht je?! Tuurlijk wil ik dat! Al snel had ik twee meisjes in een historische setting gemaakt en opgestuurd.
Twee weken later ontving ik een mailtje...
Met daarin een bijlage...
Een foto van het kaft van het eertse boek uit de serie; mét één van 'mijn' meisjes al op de voorkant!!!
Die stoute schoentjes toch...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten