Illustratie 'Doot... zielug, he?'

Nee... Ik ben niet morbide. Ben niet bezig met zielige dingen, maar soms spookt er nou wel eens wat door je hoofd wat er maar op één manier uit kan: door te tekenen!

Oorzaak? Een opmerking van m'n vader (dat ik vroeger, als klein meisje, iedereen voor me aan het werk wist te zetten en zelf de supervisie wel hield. Blijkbaar zat (en zit!) het juffen er gewoon in bij mij!) in combinatie met een wandeling met Man en Hond B. We kwamen langs een boom waaronder een heuveltje lag, waarop een, met touwtjes gebonden, scheef kruisje stond. Er om heen lagen briefjes en bloemetjes. Een begraven vogeltje? Ik weet het niet... Maar het deed me zó denken aan mijn eigen kindertijd.

Het 'spannende' bosje vlak bij ons huis, waar onder een boom en een hulststruik een holletje was ontstaan. Als kind paste je er net met z'n tweeën in, maar was zó donker dat het ook een beetje eng werd. We verzonnen daar van alles aan verhalen en fantasieën, maar soms leken die levensecht... Dus heb ik, samen met m'n zusje of vriendje Mark, na flink geritsel te hebben gehoord, een bord geplaatst met de tekst: "PAS OP! RATEN!!!" Tot grote hilariteit van mijn vader....

En mijn eerste hamster.
Kruimel was de naam (Ja, inderdaad! Ook ik keek naar Nils Holgerson...) en hij was lief en gevlekt en had het heel goed en heel slecht bij ons... Het beestje werd geknuffeld en geaaid, maar is ook eens van mijn hoofd gevallen (hersenschudding...), 'vertroeteld' door mijn gehandicapte zus (tenminste... als je insmeren met zinkzalf, oppakken aan één pootje, verstoppen tussen een stapel gordijnen en laten ontsnappen zodat hij drie dagen, zonder eten en drinken, tussen onze vloer en het plafond van mijn ouders slaapkamer nou vertroetelen vindt?! Moet er eigenlijk wel bij vertellen dat mijn moeder die drie dagen geen oog dicht heeft gedaan; zij is als de dood voor muizen! En loslopende hamsters stonden op een goede tweede plek!)

En toen...
Lag hij ineens koud en stijf in zijn hokje...
Dikke tranen, groot verdriet en tijd voor een begrafenis.
Dus met groot ceremonieel werd er een doekje gezocht, beestje werd op een dienblad naar buiten gedragen en zusje Daan moest van mij een gat graven. (Tja! Het was toch zeker míjn hamster?! Dus ik was te druk met mijn grote verdriet, mijn tranen, en het regelen van een sfeervolle begrafenis?!)

Ik zie ons nog zo staan! Daan met de schep bikkelend in het harde zand. Marijke (mijn autistische zusje) met haar tutteldoek alles stilletjes bekijkend, Mijn kleine kleuterbroertje met grote ogen en een handje van Marijke vast er naast...
Druk bezig met mijn belangrijkste taak hield ik alles in de gaten. Tot ik tussen mijn dikke tranen door toch écht iets zag bewegen! Eén van de snorharen van mijn dóde hamster bewoog!!!
Half gillend vlogen alle vier de kinderen dus de huiskamer weer in! "Hij dóet 't nog!"
Bleek dat arme beestje gewoon een winterslaap te houden!!!

Mijn vader heeft hem 'ontdooid' met de föhn... en daarna kreeg hij maar een warmer plekje in huis!
(Toch vraag ik me wel eens af hoeveel hamsters er in de wereld levend begraven zijn...)

En dat zat dus in mijn hoofd...
En dat moest er uit.
Heb je wel eens!
Hoop op nog veel meer van die momentjes!