Even een beetje stil op mijn blog...

Het begon met een hoestje, beetje keelpijn en een kleine verkoudheid. "Griepje!", dacht ik nog. Meestal weet ik ze aardig te ontwijken. Door mijn hartproblemen is mij vanuit het ziekenhuis goed op het hart (ha, ha!) gedrukt goed voor mezelf te zorgen; voldoende beweging om je conditie op peil te houden, voldoende groente en fruit en extra vitamines elke dag. En ik moet zeggen; ik doe 't redelijk goed! De laatste keer dat ik echt ziek ben geweest kan ik me eigenlijk niet herinneren... Tot nu dan! Maar, hè... Ben ook eigenlijk best wel druk geweest de laatste tijd! (Lees: Ik ben best wel flink over mijn grenzen gegaan met allerlei leuke wil en moetdingetjes) Blijkbaar wreekt zich dat.


En hoe... Want de keelpijn verdwijnt, de verkoudheid ook... Maar die hoest! Ik rochel, piep, hijg en kuch me de rambam... Ik zit met steeds minder adem, minder uithoudingsvermogen (ik red 't einde van de straat niet zonder stil te staan om op adem te komen... En dat is nog geen 100 meter...) en heb af en toe pijn op mijn rug tijdens de benauwdheid. Zusjelief stuurt me naar de huisarts. Huisarts vertrouwd het niet. Het rommelt te veel onder in m'n longen. (Joh! Je meent het! Ik klink als een antieke locomotief!)
Ze is bang voor een beginnende longontsteking. Gelukkig heeft ze medicijnen en daarmee hoopt ze voor me dat ik met een dag of twee drie me een stuk beter zal voelen.
Nou! Dat hoop ik ook! Ik heb komende week alleen maar leuke dingen op het programma staan! Een promotieactie voor het boek "Charlotte" bij de Bruna. Ik mag daar een workshop 'knipkunst' geven. En een lunch met mijn vriendin, nadat ze mijn smile heeft opgewaardeerd (ze is mondhygiëniste, vandaar!) én als mooie afsluiting aan het eind van de week groot feest om te vieren dat ik bij de club van 40-jarigen hoor...

Niet dus... want de medicijnen helpen niet. Ik wordt steeds lustelozer en stiller. Behalve mijn longen. Die maken steeds meer herrie en piepen en rochelen alsof ik al twaalf jaar twee pakjes sigaretten per dag wegrook... Als we bij de huisarts komen en ik na 25 meter lopen niet eens mijn verhaal kan doen en het wit voor mijn ogen wordt stuurt ze ons meteen door...
Want wat als dit niet alleen een 'beetje longontsteking' is, wat als dit nou ook eens te maken heeft met het hart?
Amsterdam, AMC, Eerste Hart Hulp; we komen er aan! Op weg in de auto heb ik het best even te kwaad... Van binnen voel ik paniek de hoek om loeren. 'Wat als...' is een zinnetje die steeds weer probeert een bres te slaan in mijn beeld over mijn gezondheid. Heel hard probeer ik alle doemscenario's weg te duwen en te luisteren naar het stemmetje van mijn moeder die zegt: "Maak eerst vandaag maar eens af!" Ik kijk naar Wim die met een vastberaden gezicht achter het stuur zit. Mijn kracht, mijn energie en het wegvagen van mijn zorgen haal ik nu bij hem vandaan. Dankbaar...

In het AMC ben ik zó blij als ik op bed kan gaan liggen! En dan begint het feest van stickers, dokters, infuus, foto's en echo's...
Ziekenhuizen... Echt; ik ben erg blij dat ze er zijn! Blij met de hulp, verzorging, rust en de uitstraling van de dokters en verpleging. Ze lopen er allemaal met een air van "Dit gaan we uitzoeken, oplossen en jij hoeft je nergens zorgen over te maken!" Maar ik ben vooral erg blij als ik er geweest ben ik en ik weer naar huis toe kan, maar om er te liggen... Ik vind 't geen feestje!
Gelukkig heb ik de meest geweldige man ter wereld bij me! Want hij weet kleine feestjes in te bouwen in het ziekenhuisbestaan. Van oneerbare voorstellen als de dokter wegloopt met de opmerking: "Ik kom zó terug!" tot alle roddels bespreken die hij me nog niet eerder verteld had. Foto's laten zien van gekke en leuke momenten met Sem. Een aai en een knipoog als ik 't even nodig heb (en hij geloof ik ook!) en als klap op de vuurpijl; een heuse rolstoelenrace als we terugrijden van de röntgenfoto... Wim scheurt door de gangen! Laat de rolstoel een wheelie doen, met gevolg dat ik van schrik bijna het infuus uit mijn arm ruk! Na een sorry doet mijn chauffeur het iets rustiger aan, gelukkig... Al kost dat een toevallig om de hoek komende meneer bijna alsnog zijn knieschijven... (Sorry nog...) maar het zorgt ook voor een grote glimlach op mijn gezicht en heel wat minder zorgen in mijn hoofd!

Na een heel aantal uren en een heel aantal onderzoeken komt de arts vertellen dat er geen longontsteking zit (gelukkig!) en dat het hart eruitziet en reageert zoals mijn hart het hoort te doen (met al zijn gebreken), maar dat ik waarschijnlijk een fikse en hardnekkig virus te pakken heb. En die zijn niet fijn voor een hartfalenpatiënt! Ze komen namelijk dubbel zo hard binnen, blijven langer en als je dan denkt opgeknapt te zijn, zorgen ze ongeveer 4 weken later voor weer een aanslag op je hart vanwege het opruimen van de laatste virusresten...
Met een stapel nieuwe medicijnen en een heel wat rustiger gevoel in mijn lijf kunnen we weer naar huis.

En daar zit ik nu... Of beter gezegd: lig ik nu! Thuis. Op de bank; dekentje, boekje, beetje tv... Er zit nog niet veel leven in mij.
Gelukkig is er vrolijk leven óm mij! Sem die een bedje voor me klaarmaakt op de bank en die me steeds komt vragen of hij nog iets voor me kan doen (in de hoop dat hij dat mag vissen voor mij op 'HayDay'; een spelletje op mijn telefoon!) Bikkel die regelmatig komt controleren of mijn longen het beter doen. Hoe?! Door zijn kop op mijn borst te leggen! Rochel ik, dan is het nog niet in orde volgens hem...
Wim die alles regelt, het huishouden, eten en de rest. Maar waar ik ook wel aan merk dat het niet 'af' is met een middagje ziekenhuis... Er zitten zorgen in zijn ogen. En dezelfde zorgen zie ik ook in de ogen van Sem... Dat breekt mij. Ik vind dat zó moeilijk en oneerlijk. Dat mijn hartprobleem ook hún zorg zijn.
Het maakt me ook heel trots dat we dit sámen doen, sámen bevechten en sámen knokken voor onze toekomst. Hoe die toekomst er ook uit gaat zien. Maar, zoals mijn moeder zegt:"Maak eerst vandaag maar eens af!" en dat doen we, hoor Mam! Door heel hard te genieten van wat we nu hebben, ook al zit het maar in kleine pareltjes op de dag. Eerst vandaag, daarna de toekomst!

Dus voorlopig zal het wat rustig zijn op de blog...

En ach... Ziek zijn heeft ook zo zijn voordelen. Vertroeteld worden. En extra geknuffeld. En de liefdesuitingen (die normaal in een mannengezin nogal spaarzaam zijn...)
Sem die vanmorgen bij me in bed kroop, wat hij anders zelden doet... (Hij kwam me even helpen met vissen voor 'HayDay'!) Ik fluisterde tijdens een knuffel "Ik hou van jou, mannetje" in zijn haar. Even keek hij me aan. "Ik ook van jou mam..." waarna hij de telefoon neerlegde en uit bed sprong. Bij de deur draaide hij zich nog even om: "Ik hou dúbbel van jou, mama!" en met een blije lach huppelde hij naar beneden...
Mijn eerste pareltje van vandaag...