Niet dat ik te klagen heb, het laatste half jaar gaat eigenlijk best wel goed. Meestal heb ik een aantal keren per jaar een dip te pakken, nu waren het een aantal keren kleine dipjes. Goed te behappen dus bij wat ik gewend ben.
Dat wil niet zeggen dat ik hem sta te verwelkomen... Stiekem had ik met mezelf afgsproken dat de koning der dippen op jaarbasis deze keer gereduceerd zou worden tot klein prinsje, eentje die je met een standje in de hoek kon zetten... Nou; Wim-Lex wil er blijkbaar niets van weten en zet trots z'n kroon op! (Wordt nog wat!)
En wat dé dip inhoudt?!
Hartritmestoornissen... heel veel hartritmestoornissen. Niet de hele dag door, maar om de haverklap krijgt ie de geest en gaat de Samba dansen (of de hoempapa, vogeltjesdans, en af en toe hard-core-house... ) maar zonder de juiste muziek!
Mijn hart pompt niet genoeg, dus heb ik het de hele dag koud. Ik ben moe. En dan is moe nog niet eens de juiste beschrijving. als ik opsta is na het aankleden alle energie voor de dag op en moet ik weer een poosje rusten. Alles in mijn lijf geeft op; verzuurde spieren, tintelplekken, wegtrekkend zicht (zie ineens alles driedubbel, hi hi!) het voelt als zware griep, zonder de koorts...
Bhllleh dus.
Er zit niets anders op; veel rusten, lezen, slapen, alles in hapbare brokjes verdelen (5 minuten opruimen, kwartiertje zitten) en geduld hebben tot het weer een beetje opknapt. Niet denken aan alles wat je eigenlijk wel zou willen (illustraties, kaartjes die bijna, maar nog nét niet af zijn, tekenen, paasmutsjes bouwen voor de eieren, bijkletsen met je vriendinnen, bellen met je broer en zus...) en wat je eigenlijk van jezelf zou moeten (de was! Opruimen... gewoon niet aan denken!)
Diep ademhalen! Eerst vandaag afmaken en dan komt 't allemaal goed!
En toen moest ik ineens aan mijn grindbak denken. Mijn steentjes, van Sem.
Ach, je moet gewoon een van mijn oude 'mijn mannetje's lezen...
9 jul 2009, Sem 5 jaar
Mijn mannetje is een
echt schatje! Elke dag komt hij weer met een 'nieuwe schat' aanzetten! Meestal
één of twee, maar regelmatig meer, of krijg ik zelfs via zijn vriendjes
'schatten' toegestopt.
Steentjes!
Kleine kiezelsteentjes, gladde keitjes, stukjes cement, alles wat op de grond gevonden wordt en lijkt op steen wordt in mijn broekzak gestopt met de woorden; "Wéér een gelukssteentje mama! Fijn hé?! Daar wordt je hartje snél weer beter van!"
Elke keer smelt ik dan een beetje. Het is ook zó lief! (Het enige nadeel is dan ook dat de venterbank naast ons bed verdacht veel begint te lijken op een grindbak...)
Wel moeilijk is dat Sem er ondertussen zó heilig van overtuigd is dat ze ook wérkelijk wonderen verrichten. Regelmatig moeten we dan het gesprek weer aan dat de steentjes wel helpen, maar dat mijn hart hoe dan ook nóóit meer zo goed en stevig zal zijn als een gezond hart.
En Sem? Die wil het niet horen!
Nee hoor! Zíjn steentjes helpen echt!
Van de week lag hij 's morgens tussen ons in de laatste slaap uit zijn ogen te wrijven (verbazingwekkend trouwens hoe snel een klein jongentje kan veranderen van een lief, knuffelbaar, warm, kroelend nestdiertje -inclusief het bijpassende natte jonge honden luchtje!- in een op holgeslagen, stuiterende Jack Russel met XTC achter de kiezen!) Toen hij papa er even op wees dat hij voor mij goed bezig was en dat het nu toch echt niet lang meer kon duren of mama werd weer helemaal gezond!
Samen, al drentelend in, om, naar het bed, badkamer en overloop (even voor het beeldend materiaal; twee identieke mannen, de een wat groter dan de ander, in een boxer, slaperige koppies en de kleinste rondslepend met een sprei) probeert Wim het nóg maar een keer uit te leggen; "Net als met een kappot bord, of met een scheur in je boek. Je kunt het wel repareren, Sem. Maar het wordt nooit meer zo sterk als ervoor!"
Ik lig in bed nog even na te genieten en hoor de mannen al babbelend en discuserend naar beneden gaan. Al snel komt Wim weer boven. Zo'n grijns op zijn gezicht: "Hij wil het echt niet horen, Roon! Sem kwam net voor me staan, schoudertjes opgetrokken, armen wijd en met een gezicht alsof hij er ook echt niets aan kon doen zei hij: 'Ja maar Papa! Zo gáát het nou eenmaal in het leven!'"
Ach, denk ik dan...
Wie weet werken zijn steentjes echt wel! Wonderen bestaan toch?! Ik heb er één van vijf jaar en die wil zó graag zijn wondertje doorgeven aan mij...
Steentjes!
Kleine kiezelsteentjes, gladde keitjes, stukjes cement, alles wat op de grond gevonden wordt en lijkt op steen wordt in mijn broekzak gestopt met de woorden; "Wéér een gelukssteentje mama! Fijn hé?! Daar wordt je hartje snél weer beter van!"
Elke keer smelt ik dan een beetje. Het is ook zó lief! (Het enige nadeel is dan ook dat de venterbank naast ons bed verdacht veel begint te lijken op een grindbak...)
Wel moeilijk is dat Sem er ondertussen zó heilig van overtuigd is dat ze ook wérkelijk wonderen verrichten. Regelmatig moeten we dan het gesprek weer aan dat de steentjes wel helpen, maar dat mijn hart hoe dan ook nóóit meer zo goed en stevig zal zijn als een gezond hart.
En Sem? Die wil het niet horen!
Nee hoor! Zíjn steentjes helpen echt!
Van de week lag hij 's morgens tussen ons in de laatste slaap uit zijn ogen te wrijven (verbazingwekkend trouwens hoe snel een klein jongentje kan veranderen van een lief, knuffelbaar, warm, kroelend nestdiertje -inclusief het bijpassende natte jonge honden luchtje!- in een op holgeslagen, stuiterende Jack Russel met XTC achter de kiezen!) Toen hij papa er even op wees dat hij voor mij goed bezig was en dat het nu toch echt niet lang meer kon duren of mama werd weer helemaal gezond!
Samen, al drentelend in, om, naar het bed, badkamer en overloop (even voor het beeldend materiaal; twee identieke mannen, de een wat groter dan de ander, in een boxer, slaperige koppies en de kleinste rondslepend met een sprei) probeert Wim het nóg maar een keer uit te leggen; "Net als met een kappot bord, of met een scheur in je boek. Je kunt het wel repareren, Sem. Maar het wordt nooit meer zo sterk als ervoor!"
Ik lig in bed nog even na te genieten en hoor de mannen al babbelend en discuserend naar beneden gaan. Al snel komt Wim weer boven. Zo'n grijns op zijn gezicht: "Hij wil het echt niet horen, Roon! Sem kwam net voor me staan, schoudertjes opgetrokken, armen wijd en met een gezicht alsof hij er ook echt niets aan kon doen zei hij: 'Ja maar Papa! Zo gáát het nou eenmaal in het leven!'"
Ach, denk ik dan...
Wie weet werken zijn steentjes echt wel! Wonderen bestaan toch?! Ik heb er één van vijf jaar en die wil zó graag zijn wondertje doorgeven aan mij...
Vandaag kan ik er ook wel een paar gebruiken....
Gelukkig ligt mijn versterbank er nog vol mee! Voor ik zo een klusje ga doen stop ik er mooi een paar in m'n broekzak! Ze helpen vást!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten