Eliminatie...

Met een mokkig kopje zit Sem naast me op de bank. Camera in de aanslag. Gezicht op donderwolkjes...
Reden?

Sem heeft een 'bedrijfje'. Hij maakt filmpjes en plaatst ze op YouTube in de hoop zoveel mogelijk kijkers, likers en abonnees te krijgen. ("Superleuk!", zegt zijn mama trots!) Voor degene die ze willen zien: de naam van Sem is 'machogamer2004' (http://www.youtube.com/channel/UC3ZLF3HLT5J8YK6BKxJUogQ/videos)
Veel kijkplezier!

Nou ja... nu even niet.
Ik zit op de bank. Op, moe, af, geen drup energie meer over (Een heerlijk, maar vermoeiend weekend achter de rug en heel veel vocht in de lucht zijn nou eenmaal dé ingrediënten voor een slechte dag bij een hartfalenpatiënt...) en zit naar een kookprogramma te kijken. Heerlijk! Dubbelop; lekkere recepten en naar een keuken vol hardwerkende en ploeterende mensen kijken!
Meneer kijkt me scheef aan en zucht nog eens theatraal.
"Jaaa?!"vraag ik, terwijl ik nu alláng het antwoord weet.
"Ik wil een filmpje opnemen...", zegt Sem gepikeerd: "Maar boven kan het niet, daar is Papa aan het werk en hier lukt het ook niet, want jij kijkt televisie!"

Het liefst stuur ik 'm nu het bos in... Maar eigenlijk snap ik hem ook zo goed, dus kom ik met een plannetje.
"Wat vind je van het plan dat mama dit nog even afkijkt en daarna de tv uitzet? Nog even geduld en daarna is er alle stilte die je nodig hebt. Goed?"
Hij accepteert het aanbod, maar niet helemaal van harte... Om de haverklap hoor ik een zucht, schuift hij heen en weer, of hangt ergens tegenaan. Ook de tip dat hij ondertussen vast de spullen kan klaarzetten of zo wordt beantwoord met een "Má-ham!!!"
Maar daarna wordt het stiller.
"Nog 5 minuutjes", zeg ik: "Dan is het programma afgelopen."
Ik kijk naar de show, waarin net iedereen in de rij gaat staan voor de eliminatieronde. Van de zes kandidaten staan er nog twee in de gevarenzone en wordt besloten dat de ene meneer het toch niet goed genoeg gedaan heeft en afscheid moet nemen van het programma. En er wordt, onder het genot van een bijpassend muziekje, ingezoomd op het gezicht van de grote verliezer...

Ineens hoor ik een trillend zuchtje naast me.
Ik kijk om, zie Sem over de bank hangen, met waterige oogjes en een trillend lipje.
Ik kijk hem niet-begrijpend aan.

"Dat vind ik zó gemeen, mama.. Dat ze er zo'n zielig muziekje bij laten horen. Ik moet er bijna van huilen..."