Voor Sem is het een jaar geweest met veel tranen en huilbuien. Voor mij een jaar met af en toe een creatief moment in het teken van Annie. Ik heb de rouwkaart mogen maken, iets waar ik in een beeltenis het karakter van Annie kon vangen.
Als ik aan Annie denk, denk ik ook aan haar 'bloemschikkunst'. Een Annie-bosje bestaat namelijk uit een flinke bos chrysanten, met lange, kale stengels in een te klein vaasje. Hoe vaak ik niet ergens een bosje tegenkwam en ik eigenlijk, stiekem, een beetje medelijden kreeg met die bloemen....
Een aantal maanden later was er voor mij een heel bijzonder moment. De grafsteen zou geplaatst worden, maar voor die tijd mocht ik helpen bij het maken van de grafure op de steen zelf.
Een hele ervaring... Zo bijzonder. Zo blij dat ik dat heb mogen doen.
Een paar weken geleden kwam ik een oud blogje tegen. Sem is hier zes, zit net in groep 3 en wij hebben zo ongeveer co-ouderschap met de ouders van Wim (lees: als het aan Sem ligt woont hij net zoveel thuis als bij Pake en Oma...)
Op zo'n dag als vandaag kan ik het niet laten om hem te delen...
Dat is pas écht erg!
15 augustus
2010
Vrijdag kwamen we
terug van onze vakantie in Susteren (Limburg). Vrijdagmiddag zat meneer al bij
Pake en Oma met het grootste woord over wat hij allemaal beleefd had in
"Limbo-land".
Rond zes uur belde hij op dat hij daar bleef logeren...
Logeren bij Pake en Oma is het allerleukste wat er is! Regelmatig komt hij me ineens vertellen dat hij gaat logeren, waarna hij zelf de telefoon pakt, zelf Pake en Oma belt en het ook eventjes regelt: want bij Pake en Oma mag het ook altijd! Hij is altijd welkom, ook al gooit dat hun eigen agenda overhoop: Sem gaat vóór!
En ik snap hem (en Pake en Oma) ook wel!
(Sem ís natuurlijk ook een geweldig leuk en lief en slim en gezellig en geweldig en.... Nou ja: gewoon een heerlijk mannetje! Oké, als moeder mag je dat nou eenmaal zeggen van je eigen kind, toch?!)
Oma zorg voor lekker eten, en als het eten al klaar is krijgt het mannetje toch gewoon patatjes?! Na de maaltijd is een badritueel vaste prik! Twee Postma-mannen in één bad: hét recept voor dolle pret, ondeugend heid, rondvliegende projectielen (Oma moet dus góed oppassen!) en heel, héél veel nattigheid...
En dan mag je er óók nog slapen, ín het oude bed van Papa Wim, tussen papa's oude speelgoed...
Wat wil een jongetje nog meer?!
En dan 's morgens vroeg...
Half zeven...
Koppie om de deur: zijn ze al wakker?
Bij het eerste oog wat open gaat zit Sem al middenin het bed: zie je het voor je? Een (bijna) bloot mannetje van zes, nét wakker, met nog de kreukels van het beddengoed in zijn linkerwang. Opgekruld met een sprei in zijn handjes, honderduit kletsend, tussen zijn Pake en Oma in (En vertellen hoe die er, net wakker, op de vroege zaterdagmorgen uit zien zal ik even achterwege laten...)
Sem vindt het géweldig! Pake en Oma luisteren en hummen vol plezier naar de filosofieën van een zesjarig jongetje en liggen af en toe te schudden van de pret...
Zoals hij halverwege zijn eerste tien minuten van zijn beeld van de wereld zegt: "Ja, want Oma, áls je een meisje leuk vindt, betekent het nog niet dat je ook met haar moet trouwen!"
In de tweede tien minuten word het onderwerp wat zwaarder van aard.
Hij gaat er eens goed voor liggen; op zijn rug tussen de warmte van zijn grootouders in: "Want het is wel héél erg als je moeder doodgaat, want die houdt van je... "
Even is het heel stil in bed...
"Maar het is nog véél erger als je Oma doodgaat, hoor! Want díe verwent je!"
Rond zes uur belde hij op dat hij daar bleef logeren...
Logeren bij Pake en Oma is het allerleukste wat er is! Regelmatig komt hij me ineens vertellen dat hij gaat logeren, waarna hij zelf de telefoon pakt, zelf Pake en Oma belt en het ook eventjes regelt: want bij Pake en Oma mag het ook altijd! Hij is altijd welkom, ook al gooit dat hun eigen agenda overhoop: Sem gaat vóór!
En ik snap hem (en Pake en Oma) ook wel!
(Sem ís natuurlijk ook een geweldig leuk en lief en slim en gezellig en geweldig en.... Nou ja: gewoon een heerlijk mannetje! Oké, als moeder mag je dat nou eenmaal zeggen van je eigen kind, toch?!)
Oma zorg voor lekker eten, en als het eten al klaar is krijgt het mannetje toch gewoon patatjes?! Na de maaltijd is een badritueel vaste prik! Twee Postma-mannen in één bad: hét recept voor dolle pret, ondeugend heid, rondvliegende projectielen (Oma moet dus góed oppassen!) en heel, héél veel nattigheid...
En dan mag je er óók nog slapen, ín het oude bed van Papa Wim, tussen papa's oude speelgoed...
Wat wil een jongetje nog meer?!
En dan 's morgens vroeg...
Half zeven...
Koppie om de deur: zijn ze al wakker?
Bij het eerste oog wat open gaat zit Sem al middenin het bed: zie je het voor je? Een (bijna) bloot mannetje van zes, nét wakker, met nog de kreukels van het beddengoed in zijn linkerwang. Opgekruld met een sprei in zijn handjes, honderduit kletsend, tussen zijn Pake en Oma in (En vertellen hoe die er, net wakker, op de vroege zaterdagmorgen uit zien zal ik even achterwege laten...)
Sem vindt het géweldig! Pake en Oma luisteren en hummen vol plezier naar de filosofieën van een zesjarig jongetje en liggen af en toe te schudden van de pret...
Zoals hij halverwege zijn eerste tien minuten van zijn beeld van de wereld zegt: "Ja, want Oma, áls je een meisje leuk vindt, betekent het nog niet dat je ook met haar moet trouwen!"
In de tweede tien minuten word het onderwerp wat zwaarder van aard.
Hij gaat er eens goed voor liggen; op zijn rug tussen de warmte van zijn grootouders in: "Want het is wel héél erg als je moeder doodgaat, want die houdt van je... "
Even is het heel stil in bed...
"Maar het is nog véél erger als je Oma doodgaat, hoor! Want díe verwent je!"
Geen opmerkingen:
Een reactie posten